Maand: juli 2018

Vandaag varen we naar Enkhuizen. Het is zoals de hele vakantie. Vrijwel geen wind. Met net geen 5 knopen van achteren wordt zeilen een langdurige aangelegenheid. Daar hebben we geen zin. Sponky ruikt de stal al. Die paar motoruren kunnen er nu ook nog wel bij.

Wel is het weer even slikken als we op het IJsselmeer komen. Vliegjes! Dat waren we na 3 weken zout water weer vergeten. Handdoeken om en doorbijten maar.

Aangekomen in de haven hebben we eigenlijk alles al klaar staan. Wel spuiten we eerst heel de boot uitgebreid af. Het zout druipt overal vanaf. Ook de high aspect krijgt een flinke spoelbeurt. Eigenlijk is er een oproep om weinig water te gebruiken. Zolang is het al droog. Zal best, maar dit zout moet er echt van af.

Twee uur later zijn we thuis. Spullen naar boven, dat komt later wel. Kussen op de tuinmeubels, scherm uit en parasol op. Even genieten van een uitzicht zonder water 🙂

Peter en Monica appen of we zin hebben om in Enkhuizen mee te gaan de Dijk op. Er is daar een foodfestifal. We hebben echter al een borrel op en op de fiets terug lijkt ons geen goed plan. Zeker met deze 35 graden niet. We spreken af om morgen bij de Bok te gaan eten. Lekker even bijkletsen.

We slapen lekker uit en doen het rustig aan. Er lopen op het strand kort een paar mensen, maar daarna is het weer volkomen leeg. Rob blaast de bijboot op en de buitenboord motor gaat erop. Het lukt alleen niet om te starten. ‘Zeg liefje, ik durf het bijna niet te vragen…. maar heb je de benzinekraan open gezet?’ Grrr! Even later varen we het strand op. 

Tja.. werd het nu juist laag of hoog water. Gezien het natte zand waarschijnlijk laag, maar zeker weten doen we het niet. Voor de zekerheid trekken we de boot toch maar flink het strand op. Met de motor erop valt dat toch nog niet mee. Best zwaar.

Daarna lopen we eerst een lang stuk de ene kant op, daarna de andere kant. Het valt ons op dat het vol ligt met dode krabbetjes. Ondertussen zijn er twee boten bij komen liggen. Ze liggen echter ver van ons vandaan. Je hebt nauwelijks in de gaten dat ze er zijn.

Ondertussen hebben we besloten dat we niet naar Oudeschild gaan. Het is daar nu waarschijnlijk ongeveer een kindercamping. Zitten we niet echt op te wachten. We gaan wel naar Den Oever. Daar is tegenwoordig een buitenhaven en daar zal het minder druk zijn.

Het wordt weer grotendeels motoren, al kunnen we een uurtje lekker zeilen. Wel stroom tegen, dus we zijn uiteindelijk drie en een half uur onderweg. En dat voor 10 mijl…

We dachten een biertje te gaan drinken op een terras op een van de welgeteld twee terrassen van Den Oever, maar ze zijn beide dicht. Gezellig dorp…. Eigenlijk is alles dicht. We lopen dan maar naar de Deka markt die wel open is. Daarna terug langs de bezienswaardigheid van Den Oever. De Molen. Ze zijn er trots op. Het hele dorp is uitgestorven (3 mensen gezien, één winkel die open was), maar er is wel iemand druk om de heggen rondom de molen strak en netjes te houden. Dorps trots moet er natuurlijk wel netjes bij staan anders krijg je nooit toeristen .

Terug bij de haven blijkt een van de terrassen nu toch open te zijn. De barkeepster is zeer verbaasd dat we binnenlopen (zijn de enigen), maar al snel hebben we twee koude witbiertjes voor ons staan. Bij betalen willen we pinnen, maar bijna verbaasd worden we aankeken. ‘Neuh, dat kennen we hier niet’. We spreken ons noodfonds voor contante betalingen maar weer aan .

In de haven gaat Rob eerst de bijboot maar eens schoonmaken en de achterkant van de Sponky. Op het strand was Corry in iets gestapt, waar we pas achterkwamen toen ze al in de bijboot zat. We denken iets van een klodder gestolde stookolie vermengd met zand. Het is niet weg te krijgen. Met cleaner van International is het gelukkig wel zo weg. Er blijven hele lichte bruine vlekken achter, maar die zijn bijna niet te zien.

We bellen ook met de Compagnieshaven. We hebben besloten om richting huis te gaan. We kunnen nog naar Medemblik of Stavoren gaan, maar daar komen we al vaak genoeg en we hebben ook nog een najaar. We zijn drie en een halve week onderweg. Het is mooi zo. Wellicht blijven we in Enkhuizen, of niet. Dat gaan we daar besluiten.

Om twaalf uur kentert het tij. We vertrekken om 11:30 uit de marina. Doel ergens in de buurt van Oudeschild te gaan ankeren. Zodoende kunnen we woensdag dan tijdig de haven in (als andere vertrekken) om zo verzekerd te zijn van een plekje. We willen een dagje blijven om te fietsen. Het is nu echt vakantie en dan zijn de waddeneilanden eigenlijk nauwelijks meer te bereiken. Veel mensen blijven er rustig weken liggen zonder te varen. Texel mag dan wel hiervoor de minst aantrekkelijk zijn, ook deze haven ligt steeds vaker overvol.

Buiten staat net te weinig wind om goed te zeilen. Het is halve wind, eigenlijk niet ideaal voor de spi, maar we zetten hem toch. Er vaart een heel veld boten richting het noorden, maar als enige met een spi varen we iedereen eruit. Na 3 uur draait de wind iets verder naar het noorden en moeten wij ook gewoon weer gebruik maken van de fok. De wind is gelukkig wat aangetrokken en we blijven rond de 6 knopen varen.

Rond een uur of vijf gaat de wind er dan toch uit. We starten de motor en varen het laatste stukje op de motor. Corry appt met Cora voor een mooi ankerplekje. We dachten zelf aan de oostzijde van Texel bij Oudeschild, maar ze verwijst ons naar het Marsdiep voor Den Hoorn. We zouden net de kerktoren moeten kunnen zien. Het is bijzonder mooi plekje. Voor een lang leeg strand, zeehonden op het strand en net diep genoeg water. Ideale plek voor een mooie zonsondergang.

Er liggen een paar motorboten die een tent op het strand hebben gezet waar ze BBQ-en. Het ziet er gezellig uit. Wij vinden het wel mooi en blijven lekker aan boord. Om een uur of zeven is iedereen weg en liggen we heerlijk alleen.

Om 5 uur gaat de wekker. Rob klopt aan bij de buren en binnen enkele minuten staan de twee heren, op en top gekleed en zo fris als een hoentje, op het dek om ons de ruimte te geven weg te varen. We vonden ze gisteren al English style. Wordt nu alleen maar bevestigd. Leuk om te zien.

We varen naar de Roompotsluizen. Daar zien we de lichten op twee keer rood staan. Ofwel, wordt niet bediend. Huh? Dat is niet de bedoeling. We leggen aan bij een boot waarvan de bemanning ligt te slapen. Eerst maar even ontbijten. Onderwijl komt een andere boot bij ons aanleggen. De schipper heeft gebeld met de sluis en er blijkt een storing te zijn. De monteur is onderweg. Oké. Weinig aan te doen. Rob gaat dan maar alvast onder de douche. Zo snel zal de monteur niet hier zijn. Maar hij is nog maar net klaar als de lichten op groen springen. Snel in de kleding en de sluis in.

Na de sluis richten vrijwel alle boten, op ons en twee anderen na, hun boeg richting de Belgische kust. Het tij is daar het meest gunstigst voor. Wij hebben bewust gekozen om nu tij tegen te hebben, zodat we vanmiddag tij mee hebben. Niets zo irritant om de haven in zicht te hebben en dan nauwelijks vooruit te komen. Bovendien varen we de eerste twintig mijl over de platen voor de Zeeuwse kust. Dat is ondiep  (soms maar net aan 2 meter), maar dan heb je ook aanzienlijk minder last van de stroom.

De twee andere boten durven het niet aan en varen om de platen heen. Dat kost ze uiteindelijk minimaal 10 mijl meer varen, in dieper water, dus meer stroom. Ofwel, minimaal twee uur extra varen. Toegegeven, we moeten wel goed opletten. Een paar keer gaan we zelfs stapvoets over een ondiepte met een nauwgezet oog op de diepte meter. Het ondiepste was 2,5 meter. We steken 1,8 dus echt veel hou je dan niet over. Maar met dit lichte weer kan er ook niet echt veel gebeuren en het scheelt flink in afstand.

Het water is spiegelglad. Het stikt hier van de zeehonden en we zien ze overal rondom ons heen opduiken. Als het water wat dieper wordt zien we ook regelmatig bruinvissen. Heb je ook wat om naar te kijken. Veel meer is er immers niet te doen. 

We gaan vlotjes langs de Maasgeul en motoren gestaag door naar IJmuiden. We arriveren er ook 17:00. Best nog snel eigenlijk. 73 mijl in 10 uur, inclusief de storing bij de Roompotsluizen. Geen mijl gezeild. Dat dan weer wel…

We drinken wat bij Zilt aan Zee. Een strandtent. Daar is een oude man die mensen overduidelijk lastig valt. De bediening maant hem wel een paar keer aan, maar wij zouden hem al lang weggestuurd hebben. Een jong stel met een baby wordt heel erg lastig gevallen. Uiteindelijk stuurt de bediening hem weg, maar het stel krijgt geen woord excuus. Dit ondanks dat hun avond verpest is en de man zelf nog voor elkaar gekregen heeft om de jongen van het stel een gekneusde/bloedende hand te bezorgen. Hij deed alsof hij, toen hij weggestuurd werd, excuses wilde maken en vervolgens keihard kneep met iets scherps in zijn handen.

We willen de brug nemen van 11:15. De warmte speelt waarschijnlijk op, want de brug wil niet open. De havenmeester adviseert ons om maar even aan te leggen. Vijf minuten later probeert ze weer en dan lukt het wel. We varen naar de sluis van het Veerse meer en dan door naar de sluis die naar de Oosterschelde voert. Onderweg komen we twee zwemmers midden in een drukke vaargeul tegen. Een vader en zijn zoon van een jaar of zestien. Ongelooflijk. Ze zijn bijna niet te zien terwijl er tientallen motorbootjes loeihard rondscheuren. Die spelen met hun leven, maar realiseren doen ze dat blijkbaar niet.

Onderweg konden we soms zeilen, veelal ook weer motoren. Bovendien hebben we nog een stuk te gaan. We willen eigenlijk nog door de Roompotsluizen dus de gang moet erin blijven. Als we op de Oosterschelde zijn, is de brug van de Zeelandbrug bij Zierikzee net bezeild. Dat is weer meegenomen. Ondertussen waait het ook weer 12 knopen. Lekker zeilen!

Als we de brug door zijn zetten we in eerste instantie door op de route naar de Roompotsluizen. Dat is echter nog een mijl of 10 kruisen. Weliswaar met het tij mee, maar toch. Het is nu al bijna zes uur. Daar hebben we eigenlijk geen zin in. We halen de zeilen in en varen het kanaal van Zierikzee in. Dat is ongeveer 2 mijl, dus ruim 20 minuten varen. We bellen de watersportvereniging voor een box. Die liggen vol, dus varen we door naar de gemeentehaven. Daar ligt het al dubbel en driedubbel dik, maar de voorste boot ligt nog enkel. Mooi plekje voor ons!

We gaan langs het havenkantoor, maar dat is dicht. Morgen dan maar weer. We hebben geen zin om de stad in te gaan en strijken neer op het eerste terras dat we tegenkomen. Dat wil zeggen. Het terras is vol, maar ze hebben nog een tafeltje tegen het restaurant aan op de stoep. Op zich niet slecht, lekker in de schaduw, maar wel erg krap. We zitten niet alleen leuning aan leuning met elkaar, maar ook met het tafeltje ernaast. Prima voor een biertje, maar niet om te eten. We verkassen naar het terras ernaast van het eetcafe. Hmm.. mosselen. Hebben we zeker al twee dagen niet meer gegeten.

Onderwijl bedenken we dat we morgen eigenlijk maar in een keer door naar IJmuiden gaan. 73 mijl en waarschijnlijk geheel motoren, maar de dagen erna wordt noordoosten wind voorspeld en dan is het alles kruisen. Ook niet echt een plezier.

Terug bij de haven haalt Rob alvast de stroomkabel weg. We willen morgen om 5 uur weg en stroom hebben we verder ook niet nodig nu. Aldoende wordt Rob aangesproken door de iemand op de kade. Of we weg willen? Rob realiseert zich meteen dat dit de nieuwe buurman is die bij ons heeft aangelegd toen we zaten te eten. Als hij hoort wanneer we wegwillen roept hij de schipper om te overleggen of ze niet ergens anders moeten gaan liggen. Die gelooft het wel. Gewoon flink kloppen morgenochtend.

Later komen de beide heren weer aan boord. Ze zijn net als wij ook naar noord Frankrijk en de Solent geweest. Ze hadden eigenlijk ook nog naar de Kanaaleilanden gewild. Maar net als wij hebben zij uiteraard ook nauwelijks wind gehad en hebben er daarom maar vanaf gezien. Morgen moeten ze naar Wemeldinge, daar kunnen ze alleen op het tij al naar toe drijven. Hun boot heet Captain Jack, officieel naar de schipper, maar de J is geschreven in de vorm van een roverszwaard. De link met de film is snel gelegd.

Eigenlijk wilden we gaan ankeren op het Veerse meer. Maar ja, er moet ook wat was worden gedaan en hier hebben we onbeperkt water. Weet je wat. We doen de was en gaan dan een dagje fietsen.  Zo gezegd, zo gedaan. Wel wat irritant, heel de vakantie geen wind, ga je fietsen. Windkracht 4. Grrr! Om 13:30 hangt de belangrijkste was weer te drogen in de kuip en heeft Rob de fietsjes aan de wal gebracht en klaar gemaakt. We hebben een fietsroute van 29 km gevonden die er leuk uitziet. Eerst fietsen we naar Veere. Daar blijkt een zeilwedstrijd met historische schepen bezig te zijn. Er zijn kraampjes en een marktje aan het water. Best leuk, evenals het stadje. De Veerse meren zien er leuk uit, maar ook erg krap en erg druk. We waren van plan om hier morgen te ankeren, maar zo hebben we het wel gezien.

Daarna fietsen we door naar Arnemuiden. Bekende naam, maar het stelt verder weinig voor. Ondertussen hebben we er al 20 km opzitten. Wat doen we? Doorfietsen voor de rest van de route (minimaal nog 15 km) of binnendoor terug naar Middelburg. Rob is er wel klaar mee. We gaan binnendoor terug. Dat is 5 km. Al met al toch nog 25 km gefietst.

Om iets voor 10:42 melden we ons bij de brug. Er liggen al een boot of vijftien te wachten. De brug gaat iets later open en in konvooi gaan we er door. De havenmeester had ons gisteren gewaarschuwd dat je wel door moet varen want anders heb je kans dat ze de brug voor je sluiten. Het merendeel van de boten maakt zich daar blijkbaar niet druk om want het vaart met een slakkengang. Als gevolg dat de volgende brug behoorlijk lang open moet staan. Via luidsprekers worden de boten gemaand om sneller te gaan varen, maar lang niet iedereen geeft daaraan gehoor. Bij de volgende brug wacht de brugwachter dan ook tot iedereen er is. Maar ook dat werkt niet, want in plaats van aaneen te sluiten blijven de achterblijven ver uit de buurt wachten. De opmerking van de havenmeester lijkt ons hier gepast. Gewoon de brug dichtgooien voor de achterblijvers. Dat leert ze wel.

Probleem is blijkbaar dat de meesten het eng vinden om dicht bij elkaar te varen. Daar valt zeker wat voor te zeggen want daar komt immers de meeste schade uit. Zeker als het flink waait. Er staat nu echter nog geen 5 knopen wind, ofwel 2 bft. Nou ja, we moeten het er maar mee doen, maar het duurt zo allemaal wel lang.

In Middelburg moet we wachten tussen de laatste twee bruggen. Wellicht neemt de brugwachter hier wraak, want hier is weinig ruimte en de wind steekt net een beetje op. Niet iedereen wordt daar enthousiast en we moeten om onduidelijke reden ruim 25 minuten wachten .

Daarna verkassen we naar de binnenhaven. We hebben mazzel. De havenmeester staat klaar om ons een box toe te wijzen en de brug gaat open om ons door te laten. Goed geregeld!

Daarna gaan we de stad in. Het is een vestingsstadje waar veel oude gebouwen bewaard zijn gebleven. We zijn verwend met Hoorn en Enkhuizen naast de deur, maar dit is ook zeker de moeite waard. De huizen zijn hier hoger en imposanter dan in Noord Holland. Zo zuinig waren de Zeeuwen dus ook weer niet. We hebben onze museumkaart bij ons, maar het is veel te warm om het Zeeuws museum te bezoeken. We wandelen op ons gemak de stad door en doen boodschappen bij de Albert Heijn. Daarna bezoeken we de watersportwinkel van Jos Boone (mooie slippers voor Rob gescoord) en dan is het tijd voor de kuip borrel. Wandelen maakt dorstig. 

We eten spareribs uit de oven. Gekocht in Belgie en verdraaid goed. Mooi dik stevig vlees om de botten. Dat kennen we in Nederland bijna niet.  De wifi in de haven is ook prima. Alles is weer up-to-date en de nodige Netflix afleveringen zijn weer gedownload.

We zijn er nog steeds niet uit wat we willen gaan doen. We besluiten om in ieder geval niet naar Antwerpen te gaan. Kan wel, maar het is wat krap. We gaan naar Vlissingen en dan via het kanaal van Walcheren naar het Veerse meer. Daar zijn we nog nooit geweest.

We kunnen, hiep hoi!, mooi zeilen naar Vlissingen. We skippen de Michel de Ruiterhaven en gaan via de sluis naar binnen. Daar meren we af bij V.V.W. Schelde. Een klein haventje, maar eigenlijk best charmant. Niet vanwege de omgeving, want dat is allemaal industrieel. Maar de mensen zijn er aardig en ze hebben een leuk clubgebouw waar je prima kunt eten. Dit keer maar geen mosselen. Overdrijven kan ook weer.

We informeren nog even bij de havenmeester naar de Blauwe golf die we morgen moeten hebben om naar Middelburg te gaan. Er moeten 5 bruggen worden gepasseerd en de Blauwe golf is een afspraak voor plezierboten dat deze vlot in konvooi kan worden gepasseerd. Moeten we ons melden? Nop. Gewoon voor de brug gaan liggen op het gewenste startmoment. 08:42 of iedere twee uur daarna de rest van de dag. Ok. We gaan het zien.

In de ochtend haalt Rob cleaner en wax en behandelt de streep. Er blijkt toch een beschadiging in de gelcoat te zitten, maar wel precies op de punt van de boeg. Typische plek voor een beschadiging zullen we maar denken. Onderaan de boeg loopt ook een streep die we nu niet wegkrijgen. Hier zit kalkaanslag en de ankerlijn heeft daar wat van weggesleten. Dat kunnen we alleen oplossen door alle kalk weg te halen. Dat vraagt echter een speciaal middel en dat staat voor het najaar op het programma.

Verder sopt Rob de boot helemaal af. Het resultaat is oogverblindend en heeft tot gevolg dat we dagenlang steeds de boot voorbij lopen in de haven. Misschien moeten we dat toch maar iets vaker doen ??.

Daarna lopen we om de haven heen, door een ‘natuurgebied’. Ze zijn er in ieder geval voorzichtig mee. Het is volledig afgezet met hekken. Ook een manier om natuur toegankelijk te maken. We moeten naar de overkant van de haven en dat kan makkelijk, want er vaart een pontje. Bij het oplopen van de steiger stoot Corry haar teen en haalt hem lelijk open. Het complete vel is op een plek weg. Bloeden als een rund uiteraard. Geen pleisters bij ons, handig. Dan maar een zakdoek eromheen. Aan de overkant is vast wel een drogist te vinden. Er mogen maar 50 mensen mee op de pont en het is al druk. Gelukkig mogen we net als laatste passagiers aan boord.

Aan de andere kant van de haven is alles volledig nieuw opgebouwd de laatste jaren. Er loopt een grote winkelstraat met iedere modewinkel die je maar kunt bedenken. We vinden een Kruitvat en kopen water om de wond te spoelen en vinger- (in dit geval teen-)pleisters. Als alles weer bloeddicht en de slippers ook weer schoon zijn lopen we verder de winkelstraat uit. Terug over de boulevard. Uiteraard nog een pintje bij een standtent en dan weer terug via de pieren richting het centrum.

Halverwege is nog een watersport winkel. Aanbevolen door de havenmeester vanwege zijn uitgebreide assortiment. Op zich wel redelijk, maar eigenlijk is het een kledingwinkel voor het merk Saint James met wat bootspullen erbij. We staan al snel weer buiten. Het is nog steeds, zoals de hele vakantie, bloody hot al waait het vandaag wel flink. Minstens 5 bft. In het centrum zoeken we dus snel een terras op. Je moet met dit weer wel regelmatig bijtanken…

We laten daarna het historische centrum voor wat het is en doen boodschappen bij de Carrefour. 15 minuten daarna zijn we weer aan boord (na eerst weer die mooi gepoetste boot voorbij gelopen te zijn. Oh? Wat die van ons?).

Vandaag doen we een kort dagje naar Nieuwpoort. Het tij staat ongunstig, maar we kachelen er rustig tegen in. We hebben geen haast. Er staat niet veel wind. Niet geschikt voor de spi, maar wel voor de Westland-Utrecht. Een soort grote fok. Zo behouden we een snelheid over de grond van circa 3 knopen. We doen in 5 uur 15 mijl in plaats van 45 gisteren in dezelfde tijd. Je kunt het ook niet altijd mee hebben…

Als we betaald hebben bij de havenmeester willen we de stad ingaan. Je kunt hier best een leuk stukje lopen, maar dan wordt het allemaal wel kort dag. Dagje blijven dan maar? Weer terug naar de havenmeester om een dagje bij te boeken. Daarna strijken we lekker op het terras voor een mooie belgische pint. Je moet het er natuurlijk wel van nemen als je er bent.

Als we terug op de boot zijn beoordelen we nog even de kras die op de boot zit naar aanleiding van het via de lier optrekken van het anker. Het ziet er naar uit dat het wel weggepoetst kan worden. In de categorie het is vakantie hebben we, afgezien van bootshampoo, niets meegenomen. Morgen bij de watersportwinkel maar een cleaner kopen.

Oh jee, de Nespesso doet het niet meer. Hoop herrie, maar geen koffie. Hm. Andere cup proberen. Ook niet. Wat nu? We hebben wel oploskoffie, maar hé, daar heb je geen wintervoorraad aan cups voor aan boord. Rob snapt er niets van. Corry komt ook maar even kijken. ‘Zeg liefje, heb je er wel water in gedaan?’ Grrr! Twee minuten later zitten we alsnog aan de koffie.

Wat later vertrekken we met de gedachte nog iets van tij tegen te hebben. Er staat weinig wind, dus weer motoren. Het idee is om wat verderop voor de krijtkust voor anker te gaan. We blijken echter al stroom mee te hebben. In plaats van drie uur zijn we in één uur bij de geplande krijtkusten. Beetje vroeg om voor anker te gaan. Dan dus door naar Calais of Duinkerken.

Als we de kaap passeren, komt de stroom echt op gang. We varen uren lang met minimaal 9 knopen. Af en toe passeren we een zandbank en zie je de stroomrafels bruisen. Calais trekt ons niet echt en we hebben nog iets van stroom mee. We gaan door naar Duinkerken.

Bij voorkeur willen we voor anker gaan. We liggen dan echter aan lage wal (waar de wind heen waait) en ondanks dat er weinig wind is, liggen we dan waarschijnlijk erg te klotsen. We gaan de haven van Duinkerken in. De passantensteiger ligt vol, dus we meren af bij een belgische Hanse 40.

Vlak voor het aanleggen realiseerden we ons dat Frankrijk vandaag moest voetballen. We dachten de halve finale, maar het bleek de finale zelf te zijn. Net als we aangelegd hebben, klinkt het eindsignaal. Die hebben wij uiteraard niet gehoord, maar wel de rest. Frankrijk ontploft. We liggen minimaal een kilometer van het centrum, maar de herrie is oorverdovend.

We gaan de stad in. Met de nodige voorzichtigheid. Overduidlijk donken jongeren scheuren toeterend door straten en snijden af over stoepen. Er wordt vuurwerk op straat afgestoken en iedereen is op straat. Het verkeer staat helemaal vast en een bus afgeladen met uitzinnige fans valt bijna om zo hard wordt er binnen gehost. Het is vooralsnog wel een vriendelijke bende, maar we sluiten niet uit dat het zo omslaat. Als we een terrasje aan het water bij de binnenhaven zien kiezen we toch snel daarvoor en gaan niet verder de stad in.

Iedereen is buiten aan het feesten met als voordeel dat er plaats is op het terras. Wat gaan we eten? Mosselen? Lekker! Het getoeter en gefeest gaat ondertussen vrolijk door. Gelukkig hebben we nu wel een corridor van 150 meter water voor ons. Veilig voor vuurwerk, rondvliegende glazen bier en over stoepen scheurende motoren. Pas na een uur kunnen we min of meer normaal een gesprek voeren. Terug in de haven blijven we het getoeter tot ruim na twaalven horen. Gisteren nationale feestdag, vandaag wereldkampioen. Morgen zullen wel wat mensen brak op hun werk zitten. Als ze er al zijn…

De planning was om rond 06:00 weer te vertrekken. We zijn echter best moe en Navionics geeft aan dat de stroming nog wel tegenstaat tot 09:00. Hoewel we steeds meer twijfels hebben over de stroming informatie van de Navionics app is het toch een goede reden om te blijven liggen ??.

We gaan er om 08:00 uit, ontbijten, douchen en willen ankerop. Probleempje is dat de stroming al is gekenterd. En het stroomt flink. We hebben al dagen het idee dat de Navionics app, die in de basis superhandig is, de tijden van de stroming verkeerd weergeeft. Er lijkt een gap van twee uur in te zitten. Probleempje met de omrekening ofzo. Soms klopt het echter weer wel, ook hoog en laag water klopt altijd. We weten niet wat het nu exact is.

In ieder geval liggen we nu half gedraaid door de wind en tegenovergestelde stroming. En het stroomt hard. De ankerlijn loopt schuin langs het schip, onder de boot door. We kunnen niet op de motor draaien, want dan lopen we het risico dat de ankerlijn in de schroef komt. Dan hebben we of geen werkende schroef meer, of een doorgesneden ankerlijn en dus geen anker meer. Wat nu?

Uiteindelijk kan Rob op de hand net voldoende lijn binnenhalen om het restant van de lijn op de lier in de kuip te zetten. Op die manier kunnen we nog een meter of 15 extra indraaien. We kunnen net voldoende snelheid maken om de boot te draaien en dan komt de ankerlijn los van de boeg. Snel de motor bij en we hebben de lijn vrij. De rest met de hand op, maar ons gym-uurtje hebben we wel weer gehad… De lijn stond zo strak op de boeg dat er een forse schuurplek over de boeg loopt. In de volgende haven maar eens kijken of dat nog weg te poetsen is.

Eerst maar eens bedenken waar we heen gaan. Doorkruisen naar Dover of naar Frankrijk. We besluiten het kanaal over te steken. Richting Calais of Duinkerken. Een paar uur later zijn we bij de rand van het verkeersscheidingsstelsel. Dat moeten we recht (op de vaarrichting) oversteken. Gelukkig staan de wind prima. De oversteek van het deel dat naar het zuiden gaat is circa een uur varen, dan een stukje niemandsland en dan de noordelijke route. Dat is circa 1,5 uur.

Het waait inmiddels stevig door. Ruim 20 kn ware wind op de meter en we scheuren het verkeersscheidingsstelsel over. Best bijzonder wat alle voorspellingen waren voor vandaag geen tot zeer weinig wind…. Nu staat er gewoon 5 tot 6 bft. En Noord West. Pal tegen als we richting Calais willen. Het is wel mooi zo. We gaan richting Boulogne. Dat is 10 mijl en we varen het ondanks de stroom tegen in 2 uur.

Om 18:00 leggen we aan tussen twee andere boten. Die horen bij elkaar en staan daar niet om te springen. Het is vlak voor de wal en ze zijn bang dat ze morgenochtend, met de wind dan niet goed kunnen draaien als ze weg willen. Dat begrijpen we wel, maar wij moeten toch ook weg als zij weg willen… We liggen immers niet aan een steiger, maar aan hen beide. Dus dat gaat vanzelf gebeuren. Als het nodig is willen we ze ook wel naar buiten slepen. Die opmerkingen geven voldoende vertrouwen.

Voor het eerst deze vakantie gaan we uit eten. Best bijzonder. Normaal vind je ons al snel in een restaurant of terras. Geen bewuste keuze geweest. We hadden er geen behoefte aan. Het goede weer speelt ook een rol. Het is gewoon lekker toeven in de kuip. De buurman raadt Chez Jules aan. Het is nationale feestdag in Frankrijk en direct voor het terras staat een podium waar net een optreden begint. We kiezen dus voor een ander tentje 100 meter verderop. Een verstandige keuze, want zelfs daar kunnen we elkaar maar moeilijk verstaan. We eten lekker mosselen. We hebben tijden gehad dat we minimaal één keer per week mosselen aten, maar nu kunnen we ons niet meer herinneren wanneer het de laatste keer was. In de komende dagen gaan we dat overigens aardig inhalen zal blijken.

In de avond is er vuurwerk. Het is immer een feestdag, maar we blijven lekker aan boord.

Zeilers die willen vertrekken, vertrekken eigenlijk altijd vroeger dan gepland. Schijnbaar hebben we allemaal de behoefte om reservetijd in te bouwen voor als iets tegenzit. De negen uur van de buurman wordt dan ook tien over acht. Prima. Toen we aan de koffie zaten bedachten we dat we, afgezien van het eiland Wight, alles wel gezien hebben wat we wilden zien in de Solent. Waarom dan blijven liggen in deze herrie? We besluiten om ook te gaan. Eerst naar Dover en dan zien we wel weer.

We starten op de motor. Mooi weer, weinig wind. Bekende indeling van de dag ondertussen. Tegen de avond naderen we Beachy Head. Dan begint het ook ineens te waaien. Eindelijk. Helaas wel tegen… Hebben wij dat.

We kruisen door tot 03:00. Dan maken we totaal geen vordering meer tegen de stroom in. We kruipen tot dicht onder de kust om voor anker te gaan.
Iets terug is het strand van Hasting. Daar is alles fel verlicht. Hier zijn echter hoge krijtrotsen en het is pikdonker. Het is best eng om op die donkere kust af te varen. We horen de golven onder aan de rotsen op de kust slaan, maar zien niets. Met onze ogen strak op de diepte meter varen we door totdat we 8 meter water onder de kiel hebben. Dit moet het maar worden. 20 meter ketting en 30 meter verzwaarde ankerlijn moet ons op onze plek hebben. Anker alarm aan en nog 5 minuten later liggen we in ons mandje.

We gaan om een uur of 10:00 ankerop. Rob heeft eerst nog vanuit de bijboot foto’s van de Sponky gemaakt. Het is 10 mijl naar Cowes en we hebben stroom tegen. We kunnen wel op het juiste tij wachten, maar dat duurt net zo lang als gewoon gaan varen. We gaan dus gewoon.

Er staat een licht windje. Kruisend goed te doen en we zeilen al zo weinig. Na anderhalf uur stoppen we er toch mee. De stroom verzet ons zoveel dat we nauwelijks vooruit komen. Opnieuw dan maar motoren.

Bij Cowes kiezen we voor de Shepard Warf Marina. Dat is de tweede marina aan de zuidoever. We worden gedirigeeerd naar het noordelijke bassin en mogen aanleggen bij een Nederlandse boot. Ook een kustzeiler zo te zien aan het verenigingsvlaggetje.

Bassin klinkt groot, maar het is best krap. We besluiten om de boot nog om te leggen zodat we morgen vooruit weg kunnen varen. Achteraf een goede beslissing. We liggen nog niet goed en wel vast als het ineens volloopt. Lagen we net nog met een boot of 4, 30 minuten later liggen we volkomen ingebouwd tussen pakweg 20 schepen.

Cowes is het zeilers Mekka en dat is te merken. Het is een komen en gaan van boten. Onderwijl varen ook drie verschillende ponten af en aan. Hoewel we hier redelijk rustig liggen qua golfslag is het verder een ongelooflijke herrie. Dat zijn we niet meer gewend. We gaan op zoek in de stad naar een leuk terrasje aan het water. Dat is hier toch wel lastig te vinden. Er zijn sowieso weinig terassen. Zeilers zitten veelal aan boord. Geen boterham aan te verdienen. Uiteindelijk vinden we een pub die uitkijkt over een parkeerplaats met daarachter zicht over de Solent. Met wat fantasie zit je aan het water. Op de terugweg doen we boodschappen bij de M&S foodmarkt. In Nederland kun je er alleen kleding kopen, maar hier is het ook een supermarkt.

We zitten nog steeds te twijfelen over wat we gaan doen morgen. Fietsen of met de bus het eiland rond. Rond een uur of zes komen de eigenaren van de boot naast ons terug. Ze balen ervan dat ze ingebouwd zijn want ze wilden morgen om 05:00 vertrekken richting Eastbourne. Om zo vroeg in de ochtend vrijwel alle boten vragen te verkassen is niet echt opportuun. We doen de suggestie om het dan nu te doen. Dat vinden ze wel een idee en hij overlegt met de andere boten die in de weg liggen. Uiteindelijk komt hij terug en zegt dat ze rond een uur of negen vanavond willen wisselen van positie. Dan zou iedereen die moet meewerken er zijn.

Wellicht hadden we beter ons mond kunnen houden. Dat betekent hooguit een glaasje rose bij het eten, want om met drank op te gaan manoeuvreren gelijktijdig met een stuk of tien boten in deze kleine ruimte is niet echt handig. Mocht er schade komen dan vinden ze dat vast niet fijn bij de verzekering. Na een uurtje melden de buren dat ze toch maar een dag later vertrekken. Iedereen zit nu maar te wachten. Ze begrijpen dat dat niet handig is. Ze willen wel graag morgen om een uur of negen vertrekken. Dan gaan ze naar de marina in Portsmouth om de dag erna zonder problemen richting Eastbourne te kunnen vertrekken.

We maken nog een praatje met ze. Ze hebben vandaag de route over het eiland met de bus gedaan. Lastig omdat niet alle bussen op elkaar aan sluiten. Ze adviseren om te gaan fietsen. Er zijn best goede fietspaden. Overigens echt niet zo vlak als de beweringen op de website van het eiland. Het is af en toe best aanpoten. Klinkt als een goed idee. Aan de andere kant zitten we ons af te vragen of we morgenochtend ook niet eerst naar een andere marina willen. Enerzijds omdat wij overmorgen niet hetzelfde probleem van vertrekken willen hebben, anderzijds omdat we hier erg moe van alle herrie worden.

De hoeveelheid (motor)boten en ferry’s maken al veel kabaal. Aanvullend komen er regelmatig groepen dronken toeristen langs van rondvaartboten die iets verder op de steiger hen ophalen en afzetten. Engelse vrouwen en drank staan garant voor veel geschreeuw en het is even leuk, maar het moet niet te lang duren. Verkassen is wel een ingreep op het programma. In de nieuwe haven kun je niet voor een uur of 11:00 aankomen en voordat je ligt, fietsen uitgepakt hebt enz. We kijken het nog maar even aan.

We hebben de keuze om in de ochtend om +/- 05:00 te vertrekken of in de middag rond 15:00 als we het tij goed willen hebben. We houden het maar op 12:00. Rustig de baai uit, en dan op het gemak met stroom tegen terug naar de Needles. Als het mee zit, kentert dan net de stroom en kunnen we zonder al te veel gedoe het Needles kanaal door. Bestemming is terug naar de Solent. In dit geval de Newton river. Die schijnt erg mooi te zijn en ligt beschut.

We hebben nog getwijfeld om hier vandaan over te steken naar de kanaal eilanden. We hebben er echter geen papieren kaarten van en we hebben ons er ook verder niet in verdiept. Uiteindelijk besluiten we ons aan ons eerdere plan te houden. Sec solent, met een uitstapje naar Poole.

We kunnen heerlijk zeilen tot aan de Needles. Dan krijgen we flink stroom mee en moeten we voor de wind gaan varen. De combinatie ervan is destrateus voor de laatste paar knopen wind die nog stond.  Dat geeft ons wel de mogelijkheid om vlak langs de Needles te varen. Corry schiet een honderd of zo foto’s met de spiegelreflex en daarna richten we ons op de aankomst bij Newton river. Het is daar smal en erg ondiep. In de tijd van geen apparatuur en onduidelijke kaarten moet dit een ware uitdaging zijn geweest. Zelf nu met plotter, gps en duidelijke kaarten is het spannend. De doorgang is hooguit 15 meter breed en de grindbanken lopen flauw, maar duidelijk zichtbaar, het water in. Onze ogen wijken geen seconde van de diepte meter af.

Op de kaart zag het er al erg krap uit, maar in werkelijkheid staat er nauwelijks een slootje breed water. Er liggen zoveel boten dat je van boot naar boot kan hoppen naar het einde van de rivier. Net als de Yar is deze in werkelijkheid veel minder lang dan hij op de kaart lijkt. We hoeven maar 2 seconden te overleggen. Weg hier. Veel te krap. We ankeren buiten op de Solent. Daar is het wel rustig. Er liggen maar twee andere schepen.

Ook daar willen we wat rustig liggen, dus we ankeren wat op afstand van de andere boten. Daarmee liggen we helaas wat voor de ingang van de Newton rivier, maar we gaan er vanuit dat het er niet zo druk zal zijn. Uiteindelijk moeten we toch nog ankerop. Er komen en gaan toch nog wat redelijk wat schepen tot onze verbazing. Eén iemand komt, terecht, ook klagen dat we op de ‘leadline’ liggen. We verkassen 300 meter en liggen niemand meer in de weg. 

Het is een prachtige avond, maar we gaan toch niet veel later naar binnen om een filmpje te kijken. We merken dat de temperatuur is gezakt. Zowel overdag, als in de avond. Prima eigenlijk. Het was eerder gewoon veel te warm met overdag 30 graden, maar het is wel weer even wennen. Ook is het voor het eerst in twee weken af en toe bewolkt en dat merk je meteen. Wel zo fijn.

Vandaag vertrekken we naar Poole Harbour. Een binnenzee, een kleine 25 mijl varen. We hadden gepland om 09:30 te gaan, want dan zou het tij kenteren. Om 08:30 zien we echter diverse boten, los van elkaar, die richting op vertrekken. We laten de koffie even voor wat het is. Lokale kennis moet je niet onderschatten. En ze hebben gelijk. Er staat al forse stroom. Goed dat we onderweg zijn. Vooral omdat er nu ook wind staat en deze later zal weg vallen, maar nog belangrijker…. We moeten door het Needles kanaal en daar wil je, ondanks het rustige weer, liever de maximale stroom vermijden. Dat kan erg onrustig zijn.

Met de stroom knallen we door het kanaal. Erg veel last hebben we niet van stroomwervelingen, maar het kolkt hier en daar wel flink. De Needles zelf zijn een uitloper van de krijtkust van Wight. Het merendeel is weggesleten door erosie en een dunne rots staat er nog. Geen tientallen jaren meer. Dat is wel te zien.

Zodra we het Needle kanaal uit zijn, zetten we de spi. We kunnen een uur of twee varen, maar dan valt ook hier de wind volledig weg. De rest varen we op de motor. Bij de ingang van de binnenzee van Poole vaart een kettingpont. Hij vaart net weg als we aankomen en we zien de kettingen voor en achter de pont boven het water uitkomen. Hier blijven we toch maar even wachten tot hij aan de overkant ligt. Het lijkt er niet op dat ze snel naar beneden zakken zoals we in Cowes gezien hebben.

De binnenzee is veel groter dan we hadden verwacht. Diverse grote eilanden liggen er en grote maisons liggen langs de kust. Velden met honderden moorings liggen verspreid door het hele gebied. We wilden eigenlijk voor anker en met de bijboot naar de kant. Maar het is zo groot en zo vol met moorings dat we betwijfelen of we wel een ankerplek kunnen vinden die op enige praktische afstand van de kant ligt. Dan toch maar een marina.

Eerst roepen we de Poole Yacht Club op. We krijgen box B15 toegewezen, maar daar aangekomen is B15 nergens te vinden. We roepen de havenmeester meer malen op, maar hij reageert niet meer. Dan bellen we maar. Rob krijgt een dame aan de lijn die weer verwijst naar het marifoon kanaal. Prima, maar dan moet hij wel reageren. Nog een keer proberen. Weer niets. Bekijk het dan maar. Dan gaan we wel ergens anders heen. We bellen Poole Quay Boat Haven en krijgen direct een box toewezen. 10 minuten later liggen we in het centrum van Poole. Niet verkeerd.

De kade hier is duidelijk een van de belangrijkste plekjes in de stad. Het is vol met pubs, restaurants en kleine winkeltjes. We lopen de kade af en binnendoor naar de winkelstraat en het grote overdekte winkelcentrum. Corry scoort daar nog een mooie rode jurk en dan gaan we terug naar de haven. Op de kade drinken we nog een pint dan is het wel mooi geweest. We doen nog snel even boodschappen bij de carfour express. Pal voor de boot. Wat een luxe!

Vandaag is de grote tocht. We steken over naar Yarmouth. Een tocht van meer dan 2 mijl en we doen er 35 minuten over. Zeilend , dat gelukkig weer wel. Deze vakantie is er weinig wind. Het aantal motoruren loopt gestaag op. Ze noemen het in Yarmouth een jachthaven, maar veel meer dan een paar drijvende steigers is het niet. Maar hoeveel heb je nodig? Het is er gezellig en er gebeurt veel. 

Door de ‘berthmanager’ worden we naar een 34 footer gedirigeerd. Hij blijft in zijn bootje erbij als we aanleggen. Schijnbaar gaat het ook vaak niet goed. We krijgen een uitgebreid compliment over hoe we aanleggen. Ach, toch aardig. Na betalen van het liggeld bij het havenkantoor gaan we de stad in. Super klein, maar erg leuk. Diverse pubs en kleine oude straatjes. Het is er erg toeristisch en met 20 minuten ben je er doorheen, maar de sfeer is goed.

Eigenlijk wordt de haven gedomineerd door de forse pont die ieder half uur aanlegt en wegvaart en de rijen met auto’s op de kade. Er zijn twee ponten. ze vertrekken ieder van één kant (Lymington en Yarmouth) en passeren elkaar in het midden van de rivier. Er legt dus echt vaak een pont aan. We storen ons er niet aan. Het brengt ook wat levendigheid.

Weer terug op de boot besluiten we een stukje te gaan varen met de bijboot. We hadden in een blog gelezen dat de Yar een mooi stuk natuur was. We zijn benieuwd. Helaas valt dat wat tegen. De rivier is veel korter dan we hadden verwacht. Een huis, veel gras en een rand met bomen, te ver weg om eigenlijk iets van te zien. Evengoed een leuk uurtje varen, van begin tot eind en terug. Maar niet echt bijzonder.

Terug in de haven zijn de Engelse buren, waar wij bij hebben aangelegd, aan boord. We spreken ze kort. Daarna komt hij nog melden dat Boris Jonhson gisteravond laat is afgetreden uit boosheid over de zachte aanpak van premier May met betrekking tot de Brexit. Sinds het referendum twee jaar geleden is het land wat hem betreft in crisis. Hij is ook duidelijk tegen de Brexit. En geef hem ongelijk…

Vandaag blijven we ook in Lymington. Het is de duurste haven die we konden vinden (£ 45,- per nacht), dus waarom ook niet. Laat de ponden maar rollen, dat gaat hier bijna als vanzelf. Wel moeten we naar een andere box verkassen. De eigenaar van de huidige box komt vandaag terug. We liggen meteen op een wat levendiger plek, dat komt mooi uit.

Volgens de plaatselijke VVV loopt er een prachtig wandelpad door natuur en stad. Op pad dus. Zo’n brochure is natuurlijk wel opgesteld door een marketingman en moet je per definitie dus eigenlijk wantrouwen. Dat blijkt nu ook weer 😉

Het begint zeker mooi. Dwars door struikgewas en glooiend landschap. Voor ongeveer 100 meter dan. Daarna is het gewoon een dijk langs het water. Het volgende deel door de stad kan wellicht wel mooi zijn. Er staan mooie huizen, althans dan menen we. Helaas zien we ze niet. Want ze liggen allemaal verscholen achter huizenhoge muren en heggen 🙁

Het stadje heeft ook geen uitnodigende terrasjes, dus we lopen maar terug richting de haven. Voor onze haven ligt het clubgebouw van de Royal Lymington Yacht Club. Dat heeft een mooi terras op de eerste verdieping. We nodigen onszelf uit en gaan naar binnen. Binnen is het chic en met de bekende houten borden waar de namen van winnaars van belangrijkste wedstrijden, en uiteraard de voorzitters, van de afgelopen 100 jaar in goud staan vermeld. Het is best groot en we moeten ons een weg naar het terras vinden. Het clubgebouw in Enkhuizen steekt er zo gezien toch wat karig bij af. 

We melden ons keurig en nadat we aangegeven hebben in Nederland bij 3 zeilclubs lid te zijn, mogen we ons inschrijven in een groot met leer ingebonden boek. Voor de komende honderd jaar zullen we hier terug gevonden kunnen worden in het archief. Daarna mogen we ook wat bestellen. Na een drankje vertrekken we. Ergens voelen we ons toch een beetje een indringer. En bovendien, bij ons aan boord is het ook gezellig.

Vandaag zijn we officieel een week onderweg. Nog 3 weken te gaan 🙂 we hebben strikte orders om uiterlijk om 12:00 vertrokken te zijn. Als brave burgers houden we ons uiteraard daar aan. Vooral omdat het dan laag water is en gezien de dieptes hier willen we ietsje speling houden. Rond 11:00 willen we weg. Rob probeert ondertussen de buitenboordmotor met het dodemanskoord en deze start direct. Tja, zeilen en motoren zijn toch twee verschillende dingen 😉

We varen op ons gemak de rivier af. Daarna is het kruisen. We willen naar Lymington. Iets zuidelijker gelegen. Dat kruisen lijkt prima te gaan tot de overliggende wal van Wright. Als we overstag gaan blijkt de stroming zo hard dat als we doorvaren we noordelijker uitkomen dan waar gestart bij het uitvaren van de rivier. Hm… dan toch maar tegen de stroom in motoren. We varen wel veel op de motor momenteel. Nou ja, mag met een Bavaria zullen we maar zeggen 😉

Rob reserveert onderweg een box voor komende nacht in de jachthaven. Later bedenken we dat we eigenlijk twee nachten willen blijven. Dat regelen we wel ter plekke. Bij de haven is het typische Solent. Een weerwar van boten, smal vaarwater, vol met boten aan moorings en iedere 30 minuten knalt een mega pont er dwars doorheen. In Nederland zouden de bureaucraten rillingen over hun rug krijgen en direct alles verplicht van elkaar scheiden. Hier kan iedereen gewoon zijn gang gaan. En het werkt toch. Prima zo.

We leggen aan in de toegewezen box en gaan naar het havenkantoor. Als we betalen en gelijk de volgende nacht reserveren kijken we even het restaurant in. Iedereen zit hutje mutje op elkaar voor de tv geplakt. Oh ja, er bestaat ook nog zoiets als het WK. Engeland speelt tegen Zweden. We overwegen om aan te sluiten, maar gaan toch maar lopend naar de stad. Hoe het afloopt gaan we ongetwijfeld onderweg horen.

Net naast de jachthaven is een zwembad met zeewater. Er ligt een soort hindernissenbaan in en iedereen heeft plezier voor 10. Aan de rand zit een ijs/patattent waar zowel de bezoekers binnen als mensen buiten kunnen bestellen. Terwijl we ons patatje opeten gaat de kok binnen totaal uit zijn dak. Ook in het zwembad stijgt gejuich op. ‘England has probebly a point, but i’ll have to say that is a wild guess’, merkt een van een bejaarde mannen die naast ons zitten gevat op. Waarschijnlijk Schotten en daardoor meer geinteresserd in hun patat dan het resultaat van Engeland. 

We lopen door naar de stad. Een klein kwartiertje lopen. Corry scoort een rokje bij een Henry Lloyd store en daarna houden we het voor gezien. We vinden geen leuk terras en lopen terug naar de jachthaven. Daar blijkt de wedstrijd net afgelopen te zijn. Gewonnen met 2-0. Iedereen is uitgelaten. We drinken er een pint, maar er is erg veel herrie. We gaan daarom daarna weer lekker aan boord.

Vandaag is het feest. We zijn 19 jaar getrouwd. Best lang al eigenlijk. We hebben lekkere gamba’s voor vanavond aan boord. Nu nog een leuk plekje vinden. We besluiten naar Bucklers Hard te gaan op de Beaulieu rivier. Dat zou een charmant plekje moeten zijn. Rob scoort eerst nog twee nieuwe vuldoppen. Ook koopt hij twee shirt. Een polo voor Corry en een synthetisch t-shirt voor zichzelf. Hij neemt alleen voor Corry de verkeerde maat mee en kan weer terug om te ruilen. Als hij nu ook eerst de vuldop had geprobeerd, dan had hij geweten dat deze niet paste. Nu merken we dat pas als we willen vertrekken. Gelukkig had hij al de bijboot opgeblazen, zodat het vooronder een stuk leger is. We zoeken onze reserve dop op en gebruiken die. Wat we met de twee nieuwe moeten weten we niet, maar Rob heeft geen zin om weer terug te gaan naar de winkel. Gaan ongetwijfeld ooit wel ergens van pas voor komen.

Ander punt van zorg is dat Rob geprobeerd heeft de buitenboord motor te starten. Die doet het echter niet. Hij probeert nog om de boogie eruit te draaien, maar hij heeft geen passende sleutel. Ook is de benzine uit een kan van vorig jaar. Zou dat het probleem kunnen zijn? Nou ja, we zien wel. Vast wel ergens iemand te vinden die er naar kan kijken. Hier willen we in ieder geval vertrekken.

We houden geen rekening met de stroom, daar het een klein stuk varen is.  Circa 16 NM. Normaal 2,5 uur varen. Het worden er nu toch dik vier. Er staat te weinig wind om te zeilen, maar zelf op de motor komen we nauwelijks aan de 4 kn. Voortaan wellicht toch maar iets meer rekening mee houden. Halverwege belt Rob om te reserveren. Eerder hebben we gelezen dat dit verstandig is. Het kan er erg druk zijn. We mogen gelukkig komen. Wel dubbel liggen. 

De rivier is smal, maar goed te doen. We meren af bij een 34 footer, met iemand aan boord die niet weet hoe hij een lijn moet vastleggen. Bij voorkeur onder de railing door en niet er overheen. Kleinigheidje. Blijkt achteraf een gast van de eigenaren te zijn.

Het is een mooi plekje. Dat is zeker. Ondanks de kosten.  £ 45,- voor een nachtje dubbel liggen noemen we in Nederland gewoon duur! We overwegen om naar het dorp te lopen, maar dat is bijna een uur lopen en het is bloody hot. 5 minuten naar Bucklers Hard klinkt aantrekkelijker. Een ‘dorpje’ dat bestaat uit één straat. Erg aandoenlijk. Nou ja, straat. Het bestaat eigenlijk alleen uit de kroeg, het restaurant en een winkeltje 🙂

Als we teruglopen vraagt Rob bij de chandlery of ze tijd hebben om naar de motor te kijken. Over +\- anderhalve weekhebben ze wel tijd. Nou, we gaan wel ergens anders heen. We eten heerlijk gamba’s uit de oven en genieten van het uitzicht. Waarom we nu perse dubbel moesten liggen weten we niet, want de rest van de steiger blijft leeg. Pas aan het eind van de avond komen er nog 3 boten aan en is de steiger net aan gevuld.

Terwijl we nagenieten van het eten ziet Rob het licht. Bij het starten van de buitenboordmotor heeft hij het koord van de dodemansknop er niet op gedaan. Die zorgt er voor dat de motor uitgaat als je overboord valt. Zonder dat kan je starten tot je een ons weegt… morgen maar een nieuwe poging.