Auteur: Rob en Corry

Vandaag is het al weer de laatste vakantiedag. We worden wakker tijdens een stralende ochtend en ook de wind is gaan liggen. We ontbijten met zon in de kuip en als rond 13:00 de wind weer aantrekt, vertrekken we naar de thuishaven.

Voor de vakantie had Rob aan Menno (de havenmeester) doorgegeven dat we een nieuwe boot hadden. Hij vroeg nog of we daar dan wilden blijven liggen. Omdat we er vanuit gingen dat dat makkelijk paste vonden we het prima. Echter, met het binnenvaren in de box blijven we toch mooi hangen op de palen. Met wat motor geweld komen we er doorheen, maar we liggen echt van kop tot staart klem in de box. Op zich is dan niet ongewoon (hebben de buren ook), maar we zien zowel de vlaggenstok als de buitenboordmotor steeds vervaarlijk langs de palen zwiepen. Tja, toch maar gaan informeren naar een ruimere box.

We ruimen de boot op en brengen onze spullen naar huis. Eerst waren we van voornemens om vannacht te blijven, we gaan immers straks nog even naar het clubhuis (zondagmiddag… clubhuismiddag!), maar vanavond lekker thuis in de tuin is ook fijn. Met de auto keren we daarom later weer terug naar de haven, praten bij met onze mede clubleden, drinken braaf fris in plaats van bier en wijn en sluiten zo onze vakantie af.

Voor het eerst in dagen is de wind wat gaan liggen. Vandaag varen we op ons gemak met pakweg 15 knopen wind van Volendam naar Enkhuizen. Tegen de tijd dat we Enkhuizen naderen gaat de wind verder liggen tot een knoop of twaalf. Hoewel de wind eigenlijk te veel van opzij/voren komt vindt Rob het toch een mooi moment om de spi uit te proberen. Die ligt immers ook al twee weken eenzaam in het vooronder.

De carbon boom die we geleend hebben van Jan-Kees blijkt een uitkomst te zijn. hij is nog lichter dan de fokkeboom die we gebruikte op de Goya en de maat is perfect. De wind draait echter steeds verder naar voren en we moeten van koers af. Na een halfuurtje houden we het voor gezien en gaan weer over op de fok en het grootzeil.

Bij de sluis is het druk en het waait weer 15 tot 20 knopen. Als we met de midden kikker willen aanleggen merken we toch hoe gevoelig de boot voor zijwind is. Het lukt niet om de boot stil te leggen bij de bolder als we langzaam aanvaren. We worden meteen weggezet en met een meter van de kant heeft een midden kikker geen zin meer. We varen noodgedwongen een rondje en leggen dit keer aan de lage wal aan.

Vandaag willen we nog niet naar de box en gaan voor anker bij het Enkhuizer zand. We proberen zo dicht mogelijk onder de kust te komen, maar het is en blijft daar ver uit de kust ondiep. Dus houden we redelijk golven. Wel merken we direct dat dit met de Sponky goed te doen is. We zwiepen heen en weer, maar de bewegingen zijn rustig en het is prima toeven zo aan boord.

In de loop van de avond ankeren nog 3 schepen in de buurt, maar verder blijft het rustig.

Het waait nog steeds hard en in Almere Muiderzand is weinig te doen met dit weer. Dus vertrekken we naar Volendam. De wind staat pal west en we motoren eerst door de vaargeul tot het moment dat we weer kunnen zeilen. Koers richting het paard van Marken. We varen alleen op de high aspect fok (een klein voorzeil, maar efficiënt gesneden zodat het toch veel kracht geeft) en maken ruim 6 kn. Binnen een kwartier varen we echter al minder dan 3 kn. Dit terwijl de windsnelheid zeker niet af is genomen. Er staat nog steeds dik 20 knopen ware wind op de meter.

We rollen de rok op, starten de motor en varen vol gas achteruit. We zien geen eiland met waterplanten verschijnen, maar ze moeten er wel zijn geweest, want de snelheid is weer volledig terug. We varen eerst maar door in de vaargeul tot het eerste knooppunt (voorbij Pampus). Het is daar op de kaart niet veel dieper, maar het ligt wel verder uit de kust. Hopelijk zijn hier minder planten.

Vanaf daar kunnen we goed varen. Wel neemt de wind verder toe en moeten we zelfs de high aspect fors reven. De snelheid wordt er niet minder door, maar het comfort aanzienlijk. We slaan in ieder geval niet iedere keer plat met een uitschieter wind (tot 30 kn). Corry zeilt de boot tot aan het paard van Marken waarna we het laatste stuk tegen de wind in motoren.

In de haven merken we nu voor de tweede keer dat de boot best windgevoelig is als je weinig snelheid maakt. Bij het aanvaren van de box varen we te langzaam langs de boxen aan lager wal en prompt komen we er niet meer weg. Er is onvoldoende ruimte om gas te kunnen geven en op te sturen tegen de wind in. Ook de boegschroef helpt niet om met 25 kn de boeg tegen de wind in te sturen. Uiteindelijk varen we achteruit ver terug om opnieuw aan te varen. Nu met voldoende snelheid en voldoende afstand van de boxen aan lager wal. We leggen keurig aan en binnen 5 minuten is alles weer opgeruimd, aangesloten en vastgelegd: schoon schip!

Nadat we afgerekend hebben bij de havenmeester gaan we het stadje in. Bij de watersportwinkel vinden we het hoge (plastic) waterglas waar we al anderhalve week naar op zoek zijn. Zo is het servies ook weer compleet!

Daarna is het lekker ‘an zitten’ op de dijk, mensen kijken, boodschappen doen en aansluitend lekker eten aan boord.

Vandaag waait het flink door en dit gaat in de middag nog verder toenemen. Daarom willen we op tijd weg. Rob haalt eerst nog verse broodjes bij Hema  en we verlaten de marina rond een uur of elf. Als we aankomen bij de Oranje sluizen kunnen we direct schutten en door bij de brug. Zodra het kan hijsen we de fok en gaat de motor uit.

Het idee is om in de buurt van Muiden voor anker te gaan. Er ligt daar een eilandje en een dam en we verwachten daarachter relatief rustig te liggen. Als we echter aan het einde van het IJ stuurboord uitslaan richting het ons gewenste plekje hebben we al snel het gevoel dat we door het weiland in plaats van het markermeer varen. De waterplanten groeien massaal tot aan het oppervlakte.

Wijs geworden uit eerdere ervaringen met de vorige boot besluiten we richting Pampus te gaan. Wellicht dat we daar rustig kunnen liggen en anders varen we door naar Muiderzand. Pampus blijkt niet alleen onvoldoende beschutting te geven om voor anker te gaan, ook lijkt het hier meer op een grasveld dan een meer. We proberen nog een volgende ankerplek in de vluchthaven van Muiderzand. Niet alleen blijkt deze ongunstig op de wind te liggen, ook daar ligt het weer vol met waterplanten.

Om nog vooruit te kunnen komen hebben we al meerdere malen de motor moeten aanzetten en vol gas achter moeten varen. We houden dan even snelheid, maar dat duurt zelden lang. Een ding is zeker, op het Markermeer zullen ze ons niet veel meer zien.

Bij de ingang van de haven van Muiderzand is een platbodem aan het manoeuvreren. Hij wil precies bij de ingang aan leggen en met al die wind en golven kost dat de nodige moeite. Ondertussen liggen wij op de golven en in de wind buiten te wachten. Als we er eenmaal door kunnen varen we naar de aan ons toegewezen box. De wind staan vol op de box, dus in onze wijsheid besluiten we met de kont naar achter aan te leggen zodat we  -eenmaal aangelegd- in de kuip uit de wind zitten.

Dat was echter makkelijker bedacht dan uitgevoerd. De wind staat net iets scheef op de box en de boot blijkt nu (voor het eerst) zeer windgevoelig te zijn bij weinig snelheid. De kop draait meteen weg als Rob achteruit de box insteekt. Voor we het weten liggen we scheef, half in box, half eruit. Er is geen houden meer aan en we moeten eruit. Het lukt vervolgens niet meer om de punt in de wind te krijgen middels roer, motor en/of boegschroef binnen deze kleine ruimte. De box is aan het begin van de steiger en dus vlak bij de kant, waardoor we daar weinig ruimte hebben om te manoeuvreren. We proberen het twee keer, maar dit gaat niets worden. Goed om te weten voor de volgende keer.

We besluiten dan maar om met de boeg naar voren af te meren in de box. Ondertussen komen er overal behulpzame mensen aan gerend om ons te helpen. Met de boeg naar voren afmeren is een makkie en dus niet nodig, maar leg dat nog maar eens uit als ze je net zo hebben zien stuntelen… Enfin, met de nodige -maar niet altijd even handige hulp- van anderen liggen we even later in de box.

Groot voordeel van Muiderzand is dat de watersportwinkel George Kniest hier gevestigd is. Rob liep de afgelopen weken alle watersport winkels af voor een verlenging van de backbone van het Raymarine netwerk aan boord. Nergens te krijgen, maar hier hebben ze die gegarandeerd. Terug aan boord is binnen twee minuten de AIS aangesloten. Nu zenden we niet alleen uit, maar kunnen we zelf ook de andere schepen op de plotter zien.

Beter nog! Ze hebben hier een van de waterglazen die we zochten. Nu hebben we in ieder geval twee van de lage glazen (prima als port glas) en hoeven we alleen nog op zoek naar de hoge variant (voor de limonade).

We drinken wat binnen bij het restaurant op de haven en lopen nog even het havenwinkeltje binnen. Eigenlijk hebben we niets nodig, maar dan zien we bitterballen. Ach.. We hebben een oven. Waarom niet. Ze willen het echter niet afrekenen bij de kassa… Blijkt hun eigen voorraad die ze gebruiken voor een snackservice die ze in de haven runnen. Op zich prima, maar leg ze dan niet in de winkel! Ze werden ook nog boos dat we ze gepakt hadden. Hoe moesten wij dat weten? Ze liggen gewoon in een vitrine. Zeker weten dat we hier nooit bitterballen bestellen 🙂

Vandaag gaan we richting Amsterdam waar we hebben afgesproken met Saskia, de zus van Corry, en haar vriend Jonas. Omdat het niet zover varen is, maken we in de ochtend eerst nog een lange wandeling op het strand van IJmuiden. Het strand ligt bezaaid met schelpen van het “Groot tafelmesheft”. Soms wel pakken van centimeters dik. Het knarst en knispert onder onze voeten.

Het rustige weer van gisteren is ook voorbij. Het waait een dikke 4 tot 5 en de bewolking neemt steeds verder toe. Hoewel het dreigt, blijft het droog. Bij de sluis liggen we 25 minuten te wachten voordat we naar binnen kunnen. In de sluis zelf ontstaat er ineens paniek als iemand zijn lijn vergeet en tegen een andere boot botst. Hoewel we het niet goed kunnen zien, ging het volgens ons vrij rustig. Categorie voetje ertussen om af te houden en niets aan de hand. Zo wordt er echter niet gereageerd. Andere mensen laten hun lijnen los om de boot af te houden, roepen, schreeuwen en de betreffende boot geeft dan maar vol gas om te ontwijken, knalt tegen een andere boot (hard!) en ligt aansluitend overdwars in de sluis. Vervolgens nog meer paniek als iedereen ineens beseft dat het niet handig is om je eigen lijn ofwel los te gooien (wegdrijven) dan wel vast te binden (terwijl het water in de sluis zakt). Enfin, paniek alom en waarschijnlijk ook de nodige schade. Inmiddels gaat de sluis open en we verkassen. We kunnen er toch niets aan toevoegen..

Bij de Amsterdam Marina (een zusterhaven van Stellendam) mogen we afmeren direct aan het terras van Loetje aan het IJ. De voorspelling is dat de wind toeneemt tot een dikke 6 tot 7 bft en we kiezen zorgvuldig waar we denken dat we het meest uit de wind liggen en niet tegen de steiger worden geblazen .

We doen inkopen bij de pilotstore van de Hema die om de hoek is gevestigd in het hoofdkantoor van de Hema. Ideaal hier op dit industrieterrein. Overigens niet alleen geliefd bij mensen uit de marina, maar ook bij veel gewone Amsterdammers. De Hema probeert hier uit wat wel en niet verkoopt en heeft ook veel luxe producten. Omdat Sakia en Jonas pas na 19:00 komen eten we eerst wat bij Loetje.

Net voor Sakia en Jonas komen begint het te regenen. Zitten in de kuip is er dus niet bij. Het waait inmiddels zo hard dat de boot regelmatig behoorlijk schuin ligt, ondanks dat we aan de steiger vast liggen. Binnen is er gelukkig relatief weinig van te merken en in de loop van de avond draait de wind verder achter het havenkantoor, zoals voorspeld en hebben we er steeds minder last van.

Het is die avond bijzonder gezellig en het is fijn om te constateren dat onze nieuwe boot uitstekend geschikt is om gezellig met vrienden te borrelen.

De Friendship 28 naast ons is gistermiddag vertrokken. In de plaats daarvan kwam een ander schip met een ouder stel aan boord. De dame in kwestie is duidelijk de schipper en de man de matroos 🙂 Ook zij vertrekken morgen richting Scheveningen en/of IJmuiden en zijn van voornemens om rond 06:00 in de ochtend te vertrekken. Dat is qua stroming de ideale tijd, maar wij hebben besloten om iets later te gaan. Zo rond 07:15 – 07:30.

Rond 7:00 hoort Rob echter mensen vertrekken en even meent hij dat dit de buren zijn. Zijn ze dan toch later vertrokken? Als hij buiten gaat kijken ziet hij echter niemand naar de sluis varen. Twijfel… Als ze later, dus net, zijn vertrokken dan zal de brug en de sluis voor hen open gaan en als wij dan over 20-25 minuten komen kunnen we zeker een half tot een uur wachten. Beter is om dan nu direct te vertrekken en nog aan te sluiten bij deze schutting. Hij ziet echter niets en besluit dan eerst maar koffie te zetten.

5 minuten later ziet Rob echter nog twee schepen richting de sluis varen. Grr!! 2 minuten later zijn we los terwijl Corry nog onder de dekens ligt. Vol gas naar de sluis. Terwijl we de haven uitvaren zien we de brug open gaan. Tikje gas erbij ondanks dat de motor nog koud is, maar het mag niet baten. Als we denken dat we het redden (nog maar 300 meter), gaan de lichten op rood en wordt de brug gesloten. Enfin, in ieder geval tijd voor ontbijt en koffie.

Een uur later zijn we beiden aangekleed, hebben we koffie gedronken en staat de oven aan voor de broodjes. Een half uurtje later zijn we door de sluis. Er staat geen tot nauwelijks wind, dus we motoren richting Noordzee.

De oversteek bij de Maasmond verloopt heel soepel en we motoren gestaag richting IJmuiden. Na in totaal 8 uur motoren leggen we aan in de Marina, drinken we wat bij Zilt aan Zee, een gezellige strandtent direct naast de haven en eten we ’s avonds bij de Admiraal. Dat doen we vrijwel iedere vakantie en tradities moet je in stand houden.

Vanaf Hellevoetsluis is het een half uurtje varen naar Stellendam. Het waait inmiddels wel minder, rond de 15 knopen, maar we besluiten toch op de motor er naar toe te varen. In Stellendam tanken we eerst en meren dan af in de toegewezen box. Naast ons ligt een Friendship 28 en nu na een week aan boord van de Sponky kijken we toch met andere ogen naar ons “oude schip”. We kunnen ons iets beter voorstellen hoe sommige mensen vroeger naar ons (met dat oude bootje) keken. De Friendship blijft een leuke boot, maar het is geen vergelijk met onze ruime Bavaria 31 die ook nog eens ruim 20 jaar jonger is.

Voor de broodnodige beweging gaan we wandelen naar Stellendam. Dat is circa 45 minuten lopen en we maken een rondje door het dorp. Wat we eigenlijk al wisten wordt nogmaals bevestigd. Helemaal niets te doen! We hadden nog een beetje hoop op een historisch pleintje, maar helaas.

We kopen twee flesjes water bij de supermarkt en drinken dat in de schaduw van een boom, zittend op de stoeprand op. Zelf geen bankje te vinden in het hele dorp :-).

Terug op de haven proberen we wat te drinken te bestellen op het terras, maar net als de andere gasten blijven we maar wachten op iemand die wil bedienen. Nergens te vinden. Ook niet binnen. Na 20 minuten vinden we het mooi geweest en borrelen aan boord is immers net zo gezellig. De boot van Kees-Jan ligt ook tijdelijk in deze haven. Hij kijkt of hij zijn thuishaven Strijensas kan verruilen voor Stellendam. Het is hier toch wat levendiger dan daar. Hij heeft groot gelijk. Het restaurant is wellicht niet meer wat het was, maar de rest van de haven is zeker een verbetering.

Ze hebben hier ook een watersportwinkel en we hervatten onze speurtocht naar de twee waterglazen en een meter extra Seatalk NG backbone. We slagen ook hier niet.

Help! Dekbed overboord!

Rob dacht zo handig te zijn om het dekbed te luchten. In de basis een goed idee, maar niet als het ruim 20 knopen waait in de haven. Hij had het over de giek gehangen zonder het verder vast te maken. Nu drijft het tussen de boten. We hopen dat het door drijft naar de volgende steiger, maar het neemt water op en lijkt te gaan zinken.

De havenmeester is echter aangemeerd aan de overzijde en Rob loopt naar hem toe en samen pikken ze het dekbed op.

Click voor de video

Hm.. wat nu? Weggooien en een nieuwe kopen of wassen en drogen? Uiteindelijk proberen we het laatste. Dan begint het gedoe met het wassen. Er blijken nog meer mensen te zijn die willen wassen en dus worden er afspraken gemaakt wie wanneer en in welke volgorde. Maar dan blijkt er iemand zich daar natuurlijk niet aan te houden en ontspint een soap rondom het wassen en drogen. Al met al konden we uiteindelijk wel zowel het dekbed als de overtrek wassen, maar het drogen ging uiteindelijk sneller buiten in de zon en wind (nu wel goed vastgezet) dan het wachten op de droger waar steeds iemand voordrong. Inmiddels waren we de hele dag druk om iedere keer te kijken of we nu konden wassen c.q. drogen. Corry moest zelfs noodgedwongen naast de machine gaan zitten om te voorkomen dat iemand stiekem toch de was eruit zou halen en zo voor zou dringen. De zware beslommeringen van het campingleven 🙂

Vanuit Middelharnis naar Hellevoetsluis is het een uurtje varen. We kunnen vrijwel alles zeilen. het waait nog steeds stevig door. Dik 6 bft. Bij aankomst zien we tientallen schepen naar buiten komen. Binnen blijken er nog wel honderd te liggen. Er is een klassieke jachten regatta. We hebben medelijden met de veelal lage schepen die direct buiten met forse golven en veel wind worden geconfronteerd. Achteraf blijkt dat de dag ervoor alle wedstrijden waren afgelast, maar vandaag proberen ze er toch een paar te varen.

Klassiek en plastic mengt blijkbaar niet zo goed. Van alle kanten krijgen we te horen dat we absoluut niet mogen aanleggen in de voorhaven. Gereserveerd voor de klassieke schepen! Om de jachthaven erachter te komen moeten we door de draaibrug en de dat duurt nog zeker 45 minuten. Op aanwijzing van de brugwachter leggen we aan bij de antieke sluisdeuren direct voor de brug. Die zijn niet echt bedoeld om op aan te leggen en het hoefijzer (reddingsmiddel) aan de reling komt klem te zitten achter een dikke ketting van de sluisdeuren en de ophanging breekt af. Gelukkig hebben ze hier ook een watersportwinkel 🙂

Eenmaal door de sluis worden we door de havenmeester die rondvaart in een bootje naar een box gemanoeuvreerd. We liggen mooi en gaan direct daarna de stad in. We gaan eerst even naar de watersportwinkel voor een nieuwe ophanging voor het hoefijzer, de zo gewenste waterglazen en niet te vergeten een meter extra backbone. We slagen echter alleen voor het ophangsysteem voor het hoefijzer (€ 6,50 een van de goedkoopste investeringen ooit aan boord :-)).

Ondertussen is het fors gaan regenen. Bij de draaibrug pikken we een terrasje. We zitten daar redelijk goed uit de wind en droog onder de parasol. Veel toeristen lopen enigszins verloren rond met paraplu’s of schuilen onder de parasol. Iedereen in regenpakken en met sombere gezichten. We kunnen ons voorstellen dat zij de vakantie anders hadden voorgesteld. Het weer is al dagen niet echt fijn en het ziet er ook niet naar uit dat het heel veel beter wordt. Het beste weer wordt komende dinsdag verwacht en onze planning is dan ook om dan over te steken van Stellendam naar IJmuiden.

We besluiten om dit keer niet aan boord te gaan eten, maar bij een Grieks restaurant direct bij de jachthaven. Dat blijkt niet alleen een groot, maar ook zeer goed lopend restaurant te zijn. Wel echt een “toeristentent”, maar niettemin een aanrader. Lekker eten (oke, geen echt specialiteiten), goede sfeer, top bediening (vind je ook bijna niet meer) en ook niet duur. Komen we zeker nog een keer terug!

We besluiten om vandaag te blijven in Middelharnis. Het waait dik 6 tot 7 bft en in de ochtend is er continu regen. Rob gaat aan de slag om de backbone te installeren. Hij heeft een luik ontdekt in de droogkast waar vandaan hij de kabels kan doortrekken. Middels een trekveer kan hij vanuit de console, via de motorruimte en het toilet de backbone trekken. Probleem alleen…. de kabel is 5 meter en dat is net een meter te kort om door te trekken naar het instrumenten paneel. Alle opties bekeken, zo strak mogelijk gemaakt, maar alle pogingen ten spijt…. hij is gewoon te kort.

Niet getreurd. Het is uiteindelijk een kwestie van een meter extra backbone aanschaffen en dan is het probleem zo opgelost. De antenne splitter en de AIS worden wel aangesloten, zij het nog niet op de backbone. Hierdoor zenden we wel een signaal uit waardoor andere schepen ons kunnen zien, maar kunnen wij de andere schepen nog niet zien op onze plotter (zeg maar de boot TomTom).

In de middag lijkt het redelijk droog te zijn. Aangezien er in Middelharnis geen watersport winkel is, besluiten we naar Stad aan het Haringvliet te wandelen. Een piepklein dorp, maar wel met een haven met een watersportwinkel. Met een beetje geluk hebben ze daar de waterglazen die we in Willemstad hebben gekocht zodat we deze kunnen aanvullen naar twee setjes van hetzelfde glas. Het is 7 kilometer wandelen lang het kanaal en over de dijk en ondertussen blaast het zo hard dat de keutels van de dijk waaien.

De watersport winkel in de haven is klein en ze hebben niet wat we zoeken. Echt vriendelijk zijn ze daar ook niet. Weinig reden om er nog eens terug te komen. Het dorpje is zo klein dat er geen winkel of terrasje is, maar… wel een bushokje! Dat scheelt anderhalf uur terug lopen tegen de wind in. We missen net de bus (we zagen hem wegrijden) en moeten 30 minuten wachten. Maar dan zijn we ook in 10 minuten weer terug in Middelharnis. De bus stopt ergens anders omdat er braderie in het centrum is. Mooi, daar gaan we meteen even kijken. Het is er gezellig en druk. We lopen de markt af, doen opnieuw boodschappen en gaan dan weer terug naar de boot. In de kuip kunnen we mooi zitten in de zon en uit de wind. Zo hebben we nog een mooie avond.

Vandaag vertrekken we alsnog naar Middelharnis. Het glas dat we gisteren gekocht hadden, bevalt zo goed dat Corry voorstelt om er nog een te kopen (€ 8,- per glas). Vlak voor vertrek gaat Rob nog even naar de watersportwinkel om een glas bij te kopen. Bij terugkomst blijkt echter dat het niet hetzelfde glas is. Dezelfde looks, maar iets smaller en iets hoger. We moeten de brug halen, dus tijd om hem weer om te wisselen is er niet.

We zijn op tijd bij de brug en na 10 minuten wachten gaat hij open en kunnen we door. Gisteren was er nauwelijks wind, vandaag gewoon weer 15 knopen met vlagen tot 20 (dik 4 met vlagen ruim in 5 bft). Het is bewolkt en met de wind erbij best wel fris.

Eenmaal door de brug zetten we zeil. Reven is daarbij wel het devies want het is kruisen en met deze wind liggen we fors schuin in het water. We moeten echt nog even wennen hoe te trimmen. Tot op heden is de boot erg tuitelig en daarmee oncomfortabel. Schuin gaan is niet erg, maar als je op de zijkant van banken moet gaan staan om overeind te blijven… dat kan vast beter.

Het is pas de tweede keer dat we met de boot zeilen, dus we gaan er vanuit dat we de juiste zeilinstellingen nog moeten vinden. We lopen wel 6 knopen en dat is fijn. We kruisen langs het eiland Tiengemeten en daarna hebben we iets ruimer water. Tot aan het kanaal van Middelharnis kunnen we zeilen. Daarna gaat de motor aan en varen we naar binnen.

Aan het begin van dit kanaal (ruim 2,5 km) is een fietsbrug. Als we nog geen 10 meter van de brug zijn, gaan de lichten op rood. Ternauwernood kunnen we stoppen en moeten we flink manoeuvreren om niet tegen ofwel de kade ofwel een binnenvaartschip dat hier ligt aan te drijven. We snappen niet waarom de brugwachter ons niet liet doorvaren. We waren er zo goed als door. Dan pas valt ons op dat er helemaal geen brugwachter is.

Het blijkt een fietsbrug te zijn die automatisch bedient en door fietsers zelf kan worden bediend. In dit geval door iemand op een scootmobiel. We verdenken haar er van gewacht te hebben tot we er bijna waren. Want we hadden haar al minuten daar bij de brug zien staan .

In Middelharnis kun je aan de kade of in een box aanleggen. We kiezen voor de kade. Verder lopen naar de stad, maar ook rustiger. We rekenen af bij de havenmeester die denkt dat we net een lange tocht achter de rug hebben vanuit Enkhuizen. Nee, dat valt wel mee. We moeten wel nog terug naar Enkhuizen 🙂

We verkennen het stadje. We zijn er wel eens eerder geweest, maar toen zijn we niet de stad in geweest. Het blijkt groter te zijn dan we dachten. We doen boodschappen bij de supermarkt en drinken wat op een terras aan de haven.

Vandaag vertrekken we Middelharnis. We gaan vlotjes de sluis door in Bruinisse en lopen vervolgens hard aan de grond als we afslaan richting de volgende sluis. We schrikken ons rot. De grond is hard en liggen vrijwel in een keer stil vanuit 4 knopen. Direct in zijn achteruit en we gelukkig komen weer los. Zo zie je maar weer. Volgens de kaart konden we hier prima varen, maar de tonnen volgen is in dit soort gebieden beter.

Bij de Krammersluizen kunnen we ook weer redelijk snel naar binnen. Maar dan begint het wachten. Uiteindelijk liggen we wel een half uur in de sluis voordat we verder kunnen… Dat schiet niet op. Daarna ook niet, want er is nauwelijks wind. Halverwege lijkt er wat wind te komen en veel zeiltjes gaan op. Wij willen echter de brug van 16:00 op de Haringvliet halen en houden daarom de motor aan. Anders maken we te weinig snelheid om er op tijd te zijn.

We zijn mooi op tijd bij het sluizencomplex bij Willemstad. Bij de wachtsteiger ligt een Engelse zeilboot die ons een compliment voor de naam Sponky geeft. Als we vragen wat het exact betekent volgens hen (wij kunnen niets anders vinden dan de naam van een spook(je) uit oud sprookje) legt er een groot motorschip aan, dat direct verwaait. Iedereen schiet te hulp en zo horen we nooit het antwoord, want inmiddels is de sluis open en iedereen vaart direct af de sluis in.

Eenmaal door de sluis nemen we het gas terug. We hebben nog ruim een half uur voor de brug. Maar dan zien we in eens de brug open gaan… huh? Snel googlen leert dat een goede reisvoorbereiding vruchten afwerpt, maar wat wij dus niet hebben gedaan 🙁 Rob was vorige week door de brug gegaan met de oude boot en de sluistijden stonden hem nog bij. Van 08:00 tot 16:00 op het hele uur. Alleen… dat is in het weekend. Door de week is het op het halve uur en de laatste in de middag is om 15:30. De volgende opening is pas om 18:30. Om nu al die tijd daar voor anker te gaan liggen… We besluiten maar om naar Willemstad te gaan.

In Willemstad kopen we nieuwe lijnen voor de stootwillen en een groot drinkglas dat Corry gebruikt in de ochtend voor haar glas limonade bij de koffie. Een glas wat uiteindelijk zal leiden tot een complete speurtocht tijdens de vakantie.

Rob probeert vandaag uit te vinden hoe we een backbone kunnen aanleggen voor het Raymarine netwerk. We hadden al eerder gekeken en toen bleek er geen echte backbone aangelegd te zijn, alleen een verdeelpunt in de console voor de bestaande instrumenten. Dat is jammer, want we willen ook de AIS installeren en dat is niet handig in de console. Dus moet er eerst een backbone aangelegd worden. Dat is een kabel waarop alle instrumenten aan boord worden aangesloten zodat ze met elkaar kunnen communiceren.

We hadden al de nodige spullen aangeschaft voor ons vertrek. Het lukt echter niet om met de trekkabel een doorgang te vinden van het instrumentenpaneel naar de console. Hm.. Er is vast een manier, maar die moeten we nog ontdekken. We laten het maar even rusten. We hebben het ook niet meteen nodig.

In de middag is het droog en maken we een lange wandeling langs het Grevelingen meer. Op de terugweg lopen we over een fietspad met daarnaast honderden meters aan bramenstruiken vol met grote bramen. Er wordt actief geplukt, sommige mensen lopen met grote emmers. Toevallig lezen we de volgende dag dat dat verboden is. De bramen zijn er voor de natuur (vogels, enz) en mensen mogen beperkt plukken (maximaal een handje) en zeker geen emmers vol.

Vandaag blijven we in Bruinisse. We maken een wandeling naar het dorp en kopen verse mosselen in de haven. ’s avonds overleggen we hoe verder. Het idee was een rondje op de Grevelingen of doorvaren naar het Veerse meer.

Vandaag was het redelijk goed te doen (af en toe een bui), maar de voorspellingen voor de komende dagen zijn niet best. Regelmatig regen, maar vooral veel wind. En dat blijft zo. Volgende week willen we via de Noordzee naar IJmuiden en dat willen we, met onze nieuwe boot, liever met rustig dan met zwaar weer doen.

Om die reden besluiten we op ons gemak terug te gaan naar de Haringvliet zodat we, wanneer het uitkomt met het weer, direct bij Stellendam naar buiten kunnen richting IJmuiden.

We hebben twee weken vakantie, dus het idee is om wat in Zeeland rond te scharrelen en daarna rustig terug te gaan. Uiteindelijk zal het weinig scharrelen en al helemaal weinig zeilen worden. Vandaag hebben we de hele dag 5bft op de kop met regelmatig een forse stortbui. Het zal later een typische dag voor onze zomervakantie blijken te zijn…

We moeten vandaag door 3 sluizen waarvan de eerste de Volkeraksluizen zijn bij Willemstad. De sluizen zijn gesloten als we aankomen, maar al na 5 minuten kunnen we naar binnen. Het is niet druk en de Sponky blijkt prima te manoeuvreren in de sluis. Een boegschoef daarbij helpt… al was het niet echt nodig. Na de sluis waait de wind stevig door. Nu merken we het verschil met de Goya. De buiskap lijkt niet veel groter, maar is dat wel. Ook hoger, waardoor je verder naar achter in de kuip weinig wind hebt. Dan proberen we de stuurautomaat uit. Na wat prutsen stuurt de automaat ons rustig richting Bruinisse. Hij maakt aanzienlijk minder beweging (en dus lawaai) dan de automaat op de Goya. Dat is mooi meegenomen.

Wat ook veel rustiger is, is de motor. Op de Goya was het een lawaai van jewelste en trilde de hele boot en stonk de hele boot als we lang op de motor moesten varen. Nu is het een geluid vergelijkbaar als je in de auto zit en trillen is er al helemaal niet bij. Ook lopen we net iets harder, 6 tot 6,5 kn. En het allerbelangrijkste… je ruikt hem niet. Totaal niet.

Net voor de Krammersluizen, die toegang geven tot de Oosterschelde, krijgen we nog een zware regenbui over ons heen. Bij het invaren is het echter droog en hebben we mazzel. We kunnen nog net als laatste naar binnen. Bij het uitvaren worden we echter bijna aangevaren door de grote Engelse motorboot die naast ons lag in de sluis. De schipper weet de boot niet goed te manoeuvreren en geeft veel te veel gas. Hij beschadigt zijn boeg fors door meterslang met zijn lakwerk tegen de betonnen sluiswand aan te varen. Daarbij draait hij echter flink en ramt ons bijna hard. de stootwillen moeten er aan geloven, maar gelukkig blijft het daarbij.

Een kleine dertig minuten laten varen we de sluizen bij Bruinisse in en varen door naar de Marina. Daar krijgen we een plek op de allerlaatste laatste steiger… In ieder geval goed voor de nodige beweging 🙂

We spannen maar meteen het kuipzeil. Zowel tegen de zon als de regen die elkaar afwisselen.

Zodra we de haven uit zijn hijsen we -voor de eerste keer- de zeilen. Het grootzeil hadden we wel een keer in de haven uitgerold, maar de high aspect die op de rolfok zit hebben we nog niet eerder gezien. Tja, een boot kopen zonder de zeilen te bekijken… Ach, gezien de staat van de boot maken we ons daar niet zo druk om. er is altijd keurig voor gezorgd. De zeilen zijn niet nieuw, maar tonen prima. Vooral met de high aspect zijn we blij. Vangt goed wind, makkelijk met overstag en je behoudt goed zicht.

Voordat we de zeilen hesen waren we echter al even onderweg. Vanochtend zijn we opgehaald in onze thuishaven in Enkhuizen (zodat onze auto daar staat bij terugkomst) door Peter en Monica, goede vrienden van ons. Zij hebben ons naar Strijensas gebracht en ze hebben als eerste van onze vriendenkring kennisgemaakt met de Sponky :-). Ze stonden sowieso al een tijdje op ons lijstje om uitgenodigd te worden voor een etentje en we hebben maar meteen de daad bij het woord gevoegd. Maar dat wordt uiteraard na de vakantie!

Jan-Kees is ook op de haven. Hij vaart zijn boot, samen met zijn zoon, naar Stellendam. Hij gaat daar twee weken ‘proefliggen’ in de marina om te zien of die haven prettig is om standaard te liggen. Omdat hij zijn spiboom eigenlijk nooit gebruikt (hij heeft een mooie gennaker) lenen wij die voor de vakantie. Uiteindelijk zullen we die ruilen tegen ons reddingsvlot.

We wilde eigen gelijk opvaren om foto’s van elkaar te maken. We waren echter wat laat, dus dat wordt een andere keer. Jan-Kees vertrekt vrijwel direct nadat wij zijn aangekomen.

Na het inruimen van de boot vertrekken we en zwaaien we nog een keer naar de Goya. We hebben er veel plezier van gehad, maar het is nu tijd om verder te gaan.

Met de gehesen zeilen merken we voor de eerste keer hoe de Sponky onder zeil vaart. Ondanks dat de high aspect (relatief) kleiner is dan de grote genua op de Goya merken we direct dat volledig zeil bij 15 kn wind veel te veel is. De Sponky blijkt best wiebelig te zijn en ligt al snel schuin.

Met een gemiddelde wind van 12-15 knopen en vlagen tot 18 knopen moeten we zowel voor- als hoofdzeil fors reven om comfortabel te kunnen zitten. Het kan ook zijn dat het een kwestie is van de juiste trim vinden (voor zover dat kan met twee rolzeilen).

Het zeilen blijft beperkt tot een half uurtje. Daarna draait de wind tot recht op kop en we kiezen ervoor om het laatste stukje naar Willemstad te motoren. We leggen aan in de gemeentehaven en bij het afstappen maakt Corry een flinke smak. Ze stapte op het anker om af te stappen, maar niet in het midden, maar op de zijkant. Dat kan het anker niet hebben en kantelt, met een flink buil en schaafwond tot gevolg.

De rest van de dag doen we inkopen bij de Jumbo (de reden om hierheen te gaan) en de watersportzaak en drinken daarna nog wat in de oude haven. Omdat het lijkt te gaan regenen spannen we het kuipzeil. Dat hebben we de dag ervoor bij Joosten Watersport gekocht en we zijn er heel tevreden over. Middels een rits in het midden kan het keurig om de kraanlijn heen waardoor we een dak over de gehele kuip hebben. De zijkanten eindigen net boven de zeereling waardoor we wel zicht hebben, maar ook goed tegen inregenen beschermd zijn.

Vandaag ontbijten we in de kuip met zelfgebakken broodjes uit de oven. Het is heerlijk weer en op ons gemak pakken we in. Dan rijden we naar huis waar Rob onder de douche springt om daarna direct door te gaan naar zijn werk.