Oh jee, de Nespesso doet het niet meer. Hoop herrie, maar geen koffie. Hm. Andere cup proberen. Ook niet. Wat nu? We hebben wel oploskoffie, maar hé, daar heb je geen wintervoorraad aan cups voor aan boord. Rob snapt er niets van. Corry komt ook maar even kijken. ‘Zeg liefje, heb je er wel water in gedaan?’ Grrr! Twee minuten later zitten we alsnog aan de koffie.
Wat later vertrekken we met de gedachte nog iets van tij tegen te hebben. Er staat weinig wind, dus weer motoren. Het idee is om wat verderop voor de krijtkust voor anker te gaan. We blijken echter al stroom mee te hebben. In plaats van drie uur zijn we in één uur bij de geplande krijtkusten. Beetje vroeg om voor anker te gaan. Dan dus door naar Calais of Duinkerken.
Als we de kaap passeren, komt de stroom echt op gang. We varen uren lang met minimaal 9 knopen. Af en toe passeren we een zandbank en zie je de stroomrafels bruisen. Calais trekt ons niet echt en we hebben nog iets van stroom mee. We gaan door naar Duinkerken.
Bij voorkeur willen we voor anker gaan. We liggen dan echter aan lage wal (waar de wind heen waait) en ondanks dat er weinig wind is, liggen we dan waarschijnlijk erg te klotsen. We gaan de haven van Duinkerken in. De passantensteiger ligt vol, dus we meren af bij een belgische Hanse 40.
Vlak voor het aanleggen realiseerden we ons dat Frankrijk vandaag moest voetballen. We dachten de halve finale, maar het bleek de finale zelf te zijn. Net als we aangelegd hebben, klinkt het eindsignaal. Die hebben wij uiteraard niet gehoord, maar wel de rest. Frankrijk ontploft. We liggen minimaal een kilometer van het centrum, maar de herrie is oorverdovend.
We gaan de stad in. Met de nodige voorzichtigheid. Overduidlijk donken jongeren scheuren toeterend door straten en snijden af over stoepen. Er wordt vuurwerk op straat afgestoken en iedereen is op straat. Het verkeer staat helemaal vast en een bus afgeladen met uitzinnige fans valt bijna om zo hard wordt er binnen gehost. Het is vooralsnog wel een vriendelijke bende, maar we sluiten niet uit dat het zo omslaat. Als we een terrasje aan het water bij de binnenhaven zien kiezen we toch snel daarvoor en gaan niet verder de stad in.
Iedereen is buiten aan het feesten met als voordeel dat er plaats is op het terras. Wat gaan we eten? Mosselen? Lekker! Het getoeter en gefeest gaat ondertussen vrolijk door. Gelukkig hebben we nu wel een corridor van 150 meter water voor ons. Veilig voor vuurwerk, rondvliegende glazen bier en over stoepen scheurende motoren. Pas na een uur kunnen we min of meer normaal een gesprek voeren. Terug in de haven blijven we het getoeter tot ruim na twaalven horen. Gisteren nationale feestdag, vandaag wereldkampioen. Morgen zullen wel wat mensen brak op hun werk zitten. Als ze er al zijn…
