Maand: oktober 2018

Vandaag zou het stevig waaien. Hier in Urk merken we er vooralsnog niets van. We liggen mooi in de luwte van de noord-oosten wind. De zon schijnt en het is rustig wakker worden.

Rond half twaalf vertrekken we. Gezien de windverwachtingen zetten we alleen het grootzeil, maar al snel blijkt dat echt te weinig. De fok gaat erbij en met een dikke 6 tot 7 knopen scheuren we naar Enkhuizen.

Eigenlijk komen we weinig in Urk. Te dichtbij wellicht. Toch blijft het best een aardige stadje. Vroeger een eiland, maar als lange tijd nu onderdeel van de Noordoostpolder. Als je er eens bent, bezoek dan het museum en bekijk de film die ze er gemaakt hebben over het “onteilanden” van Urk.

Onderweg is het fris. In de zon blijft het goed te doen. Als we een mijl of twee voor Enkhuizen zijn, begint het echter stevig door te waaien. We reven het grootzeil met 60% terug, maar al snel moeten we het helemaal wegdraaien. We varen nu inmiddels op het laatste stuk en vol voor de wind. We zitten het lekker uit.

Eenmaal terug in Enkhuizen maken we nog een wandeling van anderhalf uur. Corry haar voet is daarna zo dik dat hij bijna niet meer in de schoen past. We skippen voor één keer het clubgebouw en gaan direct naar huis.

Vandaag is het nog mooier dan gisteren. De wind is gedraaid en opnieuw kan de spi erop. Rob is nu wel voorzichtig met het zetten van de spiboom. In ieder geval geen blote armen bij het plaatsen en het gijpen.

Nu hij erover nadenkt heeft hij al eerder last gehad van de irritatie. Ook in de vakantie. We hebben hem toen niet veel gebruikt vanwege de afwezigheid van wind.

We varen, heel langzaam, maar in de zon, terug naar Enkhuizen. De wind is vrijwel geheel weggevallen, maar de spi blijft net staan. Na een uur of vier (6 mijl verder…) is de wind echt op. Het laatste stuk dan maar op de motor. In de box is het nog lange tijd lekker in de kuip. We gaan nog even naar het clubgebouw en dan lekker snel naar huis.

Corry is inmiddels al weer enige tijd uit het gips, maar het lopen gaat nog steeds niet van harte. Van zeilen komt dan ook niet veel. Dit weekend willen we toch even weg. Als is het maar voor het gevoel dat Sponky de box uit is geweest.

Het is heerlijk zonnig en er staan een klein twee tot drie. Het gaat niet hard, maar het is heerlijk varen. Direct bij uitvaren bij het Krabbersgat gaat die spi erop en die blijft staan tot aan de ingang van de haven in Stavoren.

Onderweg heeft Rob zware irritatie aan zijn arm. Er lijken duizenden kleine splinters in zijn armen te zitten. Hij moet ergens met zijn blote arm tegenaan geschuurd hebben wat dat heeft veroorzaakt. We verdenken zowel de spi-boom als de oude spinnaker schoten. Morgen maar eens goed naar kijken.

We besluiten om naar buitenhaven te gaan. Dat is dan wel 10 minuten lopen naar het centrum, maar zo blijven ook nog wat in beweging 🙂

Met haar bergwandelschoenen is het redelijk te doen om naar het centrum te lopen. We rustig aan. Wel raar dat het na 5 weken nog steeds zo zeer doet. Op het terras in de oude haven is het heerlijk in de nazomer zon. Het is gewoon warm.

Terug op de haven inspecteert Corry de spi-boom. Ze heeft alleen haar vinger er maar overeen te halen om direct te zien en te voelen dat de spiboom de boosdoener is. Ze veegt direct een laag stof eraf dat bestaat uit kleine carbonvezels. Die zitten nu ook allemaal in Rob zijn arm. Wellicht toch door de vele zon deze zomer?

Oplossing is om hem van de winter kaal te halen en in de twee componentenlak te zetten. De klauwen (waar de lijnen doorheen gaan) waren ook al toe aan revisie dus dat wordt een totaal projectje…