Om 07:30 vertrek ik weer uit Hindeloopen. Het is een prachtige ochtend met redelijk wat wind. Achter mij aan komen al direct andere singehanders en ik wordt al snel ingehaald. Ze zijn wellicht niet groot, maar er doen de nodige waarschepen en semi wedstrijdachtige boten mee die ons toerschip zo voorbij knallen. De luxe van een buiskap, kachel en fatsoenlijk fornuis hebben ze meestal echter weer niet. Dat kan ze in zwaar weer nog wel opbreken. Goed eten, warm uitzitten en in een droog bed slapen is zo in het najaar echt wel prettig met zo’n meerdaagse tocht. Ik zou ook niet met ze willen ruilen.
Gisteren heb ik voor het eerst gevaren met de Utrecht/Westland. Een zeil dat ik gekregen heb van de schipper waar we de verenigingswedstrijden mee varen. Het is een z.g.n. “Bolle Jan”. Eigenlijk een gennaker, maar dan van zwaarder doek. Dat blijkt met weghalen ook wel een gedoe. Er zat een slurf bij waardoor je heel makkelijk kunt strijken en hijsen, maar eigenwijs als ik was had ik deze weggelaten. Bij een spinnaker vind ik het een onding, maar ik kom er al snel achter dat ik hem er hier beter op had kunnen laten zitten. Deze blijft veel te veel wind vangen bij strijken waardoor het uitwaait en sterk klappert. Hierdoor ligt hij ook regelmatig in het water bij strijken.
Na de sluis bij Kornwederzand gaan we door de boontjes richting de Meep. Het wad is altijd verraderlijk doordat de bodem verandert, maar in de praktijk heb ik goede ervaringen als je maar de kaart goed aanhoudt. Dit keer dus niet. Ik probeer af te steken wat volgens de kaart zou moeten kunnen. Ik twijfel al als ik er heen vaar want het water bruist al een gek. Twijfel, twijfel, ach wat, op hoop van zegen.
Nou niet dus. Moervast. Een half uur lang probeer ik los te komen tot ik de moed opgeef. Het is ook niet echt duidelijk waar ik heen moet en de boot beweegt steeds minder. Het is twee uur voor laag water dus ik kom steeds vaster te liggen.
In de whatsapp groep meld ik dat ik vast lig. Iedereen complimenteert me met het mooie plekje en dat is waar, maar het helpt niet echt. De boot komt steeds schuiner te ligggen naarmate het water zakt, maar helemaal droog valt het niet.
Verderop zijn nog twee boten vastgelopen. Deze vaarde echter in de vaargeul en niet zoals ik er buiten. Overal opletten dus. In de uren en dagen er na wordt er in de whatsapp groep veelvuldig geklaagd over vastlopen op dat stuk.
Ruim 4,5 uur later kom ik los om na 10 minuten meteen opnieuw vast te lopen. Nu midden in de vaargeul. Met de motor kom ik gelukkig weer los.
De twee andere boten die vlakbij vastlagen komen ook los. De een heeft blijkbaar panne want deze wordt weggesleept door de KNRM. De andere is het zo zat dat hij besluit er mee te stoppen. Ik vaar echter door en kan rond 21:30 aanleggen in de haven van Terschelling.
De haven is bomvol, maar op de allerlaatste steiger vind ik nog een plekje waar ik kan liggen aan de steiger. Het is op zich ook prima om dubbel te liggen, maar rechtstreeks aan de steiger is toch prettiger met op- en afstappen, stroom, enz. Na een welverdiende douche is het vervolgens snel slapen.