Het is 07:30 als ik weg vaar uit de box na een afscheid zoen aan Corry. Het is weer tijd voor de Singlehanded. Eigenlijk had ik me bedacht om dit jaar niet mee te doen, maar het bleek dat ik me al vorig jaar had ingeschreven. Vooruit dan maar weer 🙂
De Singehanded is een solo prestatietocht op het Markermeer, IJsselmeer en wadden van circa 200 mijl in maximaal 5 dagen.Van oorsprong geheel gericht op goed zeemanschap en zelfstandigheid is het echter steeds meer verworden tot een wedstrijd. Toen ik in 2010 er mee begin was het nauwelijks georganiseerd en de leeftijd van deelnemers, maar vooral van de boten, was behoorlijk hoog. Het was zeilen met zo weinig mogelijk gebruik van middelen waarbij het vooral ging dat de schipper zo goed verslag deed van waar hij was geweest en hoe hij daar was gekomen.
Sinds drie jaar is de organisatie overgenomen door Frits en Elly en die hebben er een goed georganiseerde tocht van gemaakt. Toen ik in 2010 voor het eerst meedeed waren er 40 deelnemers ingeschreven en deden er misschien 25 daadwerkelijk mee. Onder de leiding van Frits en Elly is het aantal deelnemers omhoog geschoten. circa 90 vorig jaar en ruim 60 dit jaar. Het karakter is echter ook veranderd. Een groot deel van de deelnemers zijn van het type “wedstrijdzeilers” en ook het aandeel hightech boten is behoorlijk toegenomen.
Frits had verzocht er uiterlijk om 10:00 te zijn voor de inschrijving, maar dat ga ik niet redden merk ik. Om 10:10 loop ik de haven in, om 10:15 meld ik me bij Elly voor de inschrijving. Ze kan me gelukkig ook een solo vlag lenen, want ondanks dat we er twee hebben konden we ze gisteravond en vanmorgen niet vinden.
Frits had een speciale gast aangekondigd. Dat blijkt zeilmeisje Laura Dekker te zijn. Ze vaart mee in een geleende Mini Trans 650. Een high tech boot van 6 meter 50 waarmee normaal solo wedstrijd over de Atlantische oceaan mee worden gevaren. In tegenstelling tot vorig jaar toen Henk ter Velde speciale gast was, doet zij geen praatje. Er wordt alleen een filmpje van haar op het eind getoond. Iedereen zit dan echter al aan de erwtensoep met roggebrood en spek, dus we krijgen er weinig van mee. Henk ter Velde is er overigens ook, maar hij houd het dit keer met uitzwaaien op het einde van de haven.
We varen dit jaar met trackers waardoor direct zichtbaar is waar iedereen vaart. Hoewel fancy vind ik het eigenlijk wat tegengesteld van de doelstelling van de tocht, het bij houden van een goed log en journaal. Je kunt het niet meer van deze tijd vinden (vind ik in ieder geval), maar in het reglement is dit wel ongeveer het belangrijkste. Rijmt toch wat lastig met elkaar.
Ook de startprocedure is veranderd. Normaal voeren we in de haven langs een steiger vanwaar een enveloppe werd overhandig. Vorig jaar was er echter schade gevaren en duurde de hele procedure bijna een uur. Dit jaar Is er daarom een andere procedure. Iedereen krijgt een plastic koker met daarin de opdracht en de koker is afgesloten met een ketting met cijferslot. We worden allemaal om 13:00 buiten de haven verwacht met gestreken zeilen. Dan ontvangen we via sms de code voor het cijferslot. Zo kunnen we allemaal tegelijkertijd start. Slim bedacht!
Om 13:00 ontvang ik netjes de code. Dit jaar geen bijzondere opdrachten of routes, maar wel veel havens. Muiden, Enkhuizen, Urk, Medemblik, Hindeloopen, Den Helder en Vlieland. Dit keer geen rondje om de Meep (zandplaat op het Wad) of verplicht ankeren.
De gehele vloot vertrekt direct richting urk. Ik besluit echter anders, want ik wil eigenlijk vanavond nog naar Vlieland. Ik hijs de Westland/Utrecht, een groot voorzeil, en vertrek richting Den Oever. Als ik me haast dan kan ik rond 20:00 in Den helder zijn en dan is het tij perfect voor vertrek richting Vlieland over de Noordzee.
Na een aantal uren neemt de wind flink toe en moet het grote voorzeil er vanaf. Op grootzeil en fok vaar ik door naar Den Oever. Net voor ik de haven invaar zie ik een Dehler 39 aankomen. Het zal toch niet? Jawel, het is Klaas-Jan, voorzitter van de 24 uurs zeilracecommitee (Vereniging van de Kustzeilers). Hij is voorzitter en ik zit er namens de automatiseringscommissie in, dus we komen elkaar regelmatig tegen. We kunnen beide direct de sluis in, die had ik al eerder had opgeroepen.
In de sluis overleggen we. Ik was van plan om door te varen, maar Klaas-Jan twijfelt. Volgens hem zijn we niet op tijd en bovendien is het tij morgenochtend ook prima. Dat is waar, maar het is vanavond een prachtige avond/nacht om te varen. Klaas-Jan gaat er nog eens over nadenken.
Buiten de sluis stuift Klaas-Jan er vandoor. Met zijn snelle Dehler vaart hij bijna een knoop sneller dan ik. Niettemin ga ik met stroom mee ook al boven de 8 kn, dus Den Helder komt al snel dichterbij. De wind staat iets minder gunstig dan ik dacht, maar uiteindelijk is het slechts 1 klap overstap om de haven aan te lopen.
Op de marifoon hoor ik dat de haven autoriteiten zich flink storen aan dat jachtje dat ongemeld aan de verkeerde kant van de vaargeul de haven in vaart, terwijl er enkele grote boten naar buiten moeten. Later bleek dat Klaas-jan vergeten was zijn marifoon op het juiste kanaal te zetten. Ik meld me wel keurig en kan rustig aanlopen.
Het is al geruime tijd donker als nabij het havenhoofd kom. Dan zie ik ineens vaar een zeiljacht tegemoet komen… Het is Klaas-Jan en die roept enthousiast “Het kan net!”. “Ik zie je in Vlieland,” roep ik terug. “gaan met die banaan!”.
In 2011l ag ik met een andere vriend, Kees-Jan enkele dagen verwaaid in deze haven in afwachting van de van de zeiltocht “de Driehoek”. In mijn herinnering was het groter dan wat ik nu ervaar als ik binnen vaar. Echt heel klein. Heeft ook wel weer voordelen, 15 later minuten vaar ik al weer naar buiten door het havenhoofd.
Het is stik donker en ik ben van voornemens iets tricky te gaan doen. Klaas-Jan verklaarde me de volgende dag voor gek, maar hé. Ik schrijf dit op, dus het kwam goed. Ik ben van plan door te steken via het Molengat. Dat is een geul tussen eiland Noorderhaaks (voorheen bekend als de Razende bol) en Texel. Deze geul slipt vaak dicht, is onverlicht en bij veel wind bijzonder onprettig om te varen. Tricky, maar wel aanzienlijk korter dan er omheen varen.
Het is rustig weer en ik heb vanochtend mijn kaarten bijgewerkt. Onze plotter werkt met Navionics kaarten en die hebben een trucje voor de waterdiepte. Alle gebruikers van Navionics (die daar toestemming voor geven) meten terwijl ze varen de waterdiepte. Bij het updaten van de kaart worden deze gegevens doorgegeven aan Navionics die dat weer verwerkt in haar kaarten. Op die manier wordt het hele jaar door de kaart uptodate gehouden. We zullen leren of dat hier ook het geval is.
Met één oog op de plotter en één oog op de diepte meter vaar ik door het Molengat. Op sommige plekken is het slecht enkele honderden meters breed. Het is niet alleen oppassen om vast te lopen, maar ook om niet tegen onverlichte (blinde) tonnen aan te varen. Het gaat allemaal goed, al is het af en toe wel spannend.
Als ik eenmaal door het Molengat ben, valt de wind weg. Een uur of twee dobber ik met bijna geen voortgang. De voorspellingen zijn dat het alleen maar minder wordt. Ik dobber voor de wind en als ik van binnen naar buiten loop, komt de giek over en krijg ik die tegen mijn hoofd. Au! ik ben er klaar mee. Met deze snelheid kom ik toch niet voor morgenochtend aan. Ik zet de motor aan en maak vaart richting de haven van Vlieland. Dan maar niet reglementair finishen. Na een uur steeds de wind weer op. Maar er is te weinig om voortgang te maken zonder spi. Ik heb er echter op deze boot nog maar twee keer mee gevaren en ik kan de giek nog niet fixeren. Het lijkt me niet verstandig om dat nu in het donker te gaan doen. Ik besluit om door te varen. Om 02:00 leg ik aan in Vlieland. Nog even een kopje thee en dan naar bed.