De wind is afgenomen tot normale proporties en we vertrekken richting Terschelling. Tegenwoordig kun je via het Schuitengat weer rechtstreeks naar Terschelling. Dat betekent dat je binnen een uur van Vlieland naar Terschelling kan varen. We hebben echter alweer lang genoeg op de wal gestaan en kiezen voor een andere route. Weliswaar omvaren, maar dat is nu juist het doel 😉
In een uur of drie varen we naar Terschelling. Hier geen boxen, maar gewoon aanleggen aan steigers. Of beter gezegd, meestal aanleggen aan een andere boot. Dat stapelen kan fors oplopen waardoor soms de ruimte tussen de steigers volledig wordt ingenomen door aan elkaar geknoopte boten. We kunnen ons nog herinneren dat op een ochtend in het verleden we ons door met handen en voeten andere boten we te duwen ons moesten bevrijden uit een kluwen van boten.
Vandaag valt het mee. Er liggen nog maar enkele boten dubbel. Er is geen steiger meer vrij, maar als we aanmeren bij een andere boot stellen ze voor dat wij aan de steiger gaan liggen en zij aan ons. Ze willen vanmiddag vertrekken en dat hoeven we niet op elkaar te wachten. We gooien weer los en 5 minuten laten liggen we in de juiste positie weer naast elkaar. Het is een aardig stel en Rob maakt een praatje met ze. Na 30 minuten heeft hij hun complete zeilleven aangehoord. Met hun Dufour 30 zijn ze overal geweest. Van de Oostzee tot de middellandse zee.
We melden ons bij de havenmeester, betalen meteen voor twee nachten en maken daarna een wandeling door de stad en doen boodschappen. Daarna haalt Rob de fietsjes uit de achterkajuit. Er staat weinig wind, dus een mooi moment om te gaan fietsen. We fietsen eerst langs een pad aan de zee. Het is buitengewoon populair, gezien de hoeveelheid fietsers, maar we zien normaal al zee genoeg dus steken nemen we een afslag het land in. We kennen Terschelling helemaal niet, afgezien van West-Terschelling waar de haven is. We stoppen in Midsland en drinken daar wat op het terras. Type een vakantiedorp met de bekende winkelstraat(jes) en vele terrasjes. Wel supergezellig. Daarna fietsen we door naar West aan Zee en via de duinen weer terug naar de haven.
Tegen de avond hebben we contact met de eigenaar van de boot achter ons. Zijn vrouw is vorig jaar onverwachts komen te overlijden. Jaren hebben ze samen gevaren en nu doet hij het dan maar alleen. Het klinkt heel sneu en dat vindt hij zelf ook. Het zal wel wennen, hoopt hij althans. Zo zie je maar weer. Geniet nu. Je weet nooit wanneer het over is.