Om 06:00 kan ik niet meer slapen. Na twee koppen koffie motorruimte weer vrij gemaakt en (hopelijk) de waterlekkage op de motor provisorisch met sikaflex dichtgemaakt. In Nederland moeten we de motor maar na laten kijken en alle pakkingen laten vervangen. Als we dat hier moeten laten doen kost dat dagen vakantie en kost het ook de hoofdprijs.
In de haven tanken we rode diesel en vertrekken richting Mistley. We wilden eigenlijk vandaag naar River Deben, maar er staat een stevige 4 tot 5 recht op de ingang van de rivier. Aangezien het een lastige invaart is met veel verschuivende grindbanken wordt dat door iedereen afgeraden. We kunnen een stuk op de Orwell zeilen en de rest motoren we. Aangekomen in Mistley hebben we een boot voor ons. We hopen dat ze doorzeilen, want de werf waar we willen aanleggen heeft heel beperkte ruimte voor passanten en er is verder niets om aan te meren. Je kunt alleen droogvallen in de rivier. Met onze diepe kiel geen aanrader. Gelukkig varen ze door.
Geholpen door de eigenaar en andere aanwezigen leggen we aan aan een kleine drijvende stijger. Op de vraag of we met onze 1.60 diep hier uit de voeten kunnen heeft hij maar 1 antwoord: geen idee. Hij heeft nog een andere plek, maar die is tricky met de stroming en bovendien moet daar gekeerd worden op een plaats waar het slecht 1 tot 2 meter breder is dan onze boot. Op de vraag of het daar zoveel beter is komt het antwoord “Nee dat niet, maar dan heb je wel een mogelijkheid om te kiezen.” We blijven maar liggen… 😁
We leggen alle spullen aan bakboord en zetten ook de spinakerval vast aan de steiger zodat deze ons naar bakboord trekt. De buurman verwacht niet dat we diep in de modder wegzakken. Uiteindelijk zakken we een meter in de modder, net tot aan de schoef en daarna zakken we keurig scheef.
De werf ligt vol met oude bootjes (wij zijn de enige passant) waaraan geklust wordt door veelal ook oude mannetjes. Als we op zoek gaan naar de pub, die volgens zeggen circa 10-15 minuten lopen is, komen we bij de uitgang van de werf de “The Anchor Inn” tegen. Aangenomen dat dit het niet kan zijn, lopen we 25 minuten door om vervolgens een volgende pub tegen te komen. Dan blijken we echter al in het volgende dorp (Manningtree) te zijn. Toch te ver doorgelopen 🙃
Op de terugweg worden we bij de “The Anchor Inn” aangesproken door een stel dat buiten zit. “Any change you would like to buy a beer here?”. “Well maby…” Bij een gehaaste barman kunnen we nog net twee Guinness bestellen. Als we buiten aan de praat raken met Hellen en Mike komt de barman vertellen dat hij gaat sluiten. Met de mededeling “laat de glazen maar op het terras staan” wordt de deur op slot gedraaid en is de pub dicht. Dit tot grote verbazing van de vaste gasten Hellen en Mike. Dat hebben ze nog nooit meegemaakt. Samen met hen blijven we uiteindelijk nog een uur zitten voordat de glazen leeg zijn en ondertussen wisselen we verhalen uit. Ze kennen elkaar pas 3 jaar, maar zijn op elkaar ingespeeld alsof ze hun hele leven (beide in de 70) al samen getrouwd zijn.
Als we terug komen ligt de boot nog fors scheef, maar een fles rosé later drijft de boel al weer 😎
Tocht: 17 nm
Totaal: 200 Nm