Vandaag varen we terug van Muiden naar Enkhuizen. Er was een redelijke dag voorspeld, maar het is grauw en het miezert. In het begin is de wind nog stevig om al snel terug te zakken naar een dikke vier. We hebben de wind van achteren en varen comfortabel naar Enkhuizen. Wel dikke kleding aan 🌧.
De hele dag door what’s appen we regelmatig met Edwin die met Johan van de Scapa een eigen rondje om Noord-Holland vaart. Twee maanden geleden heeft Rob nog samen met Edwin de officiële Ronde om Noord-Holland gevaren. Wij zijn onderweg naar het clubhuis van EWVA dat vanmiddag open is, maar dat gaan zij helaas niet meer redden. Ze zijn om 12:00 uur uit IJmuiden vertrokken. Het is uiteraard weer gezellig in het clubhuis en even overwegen we om vannacht in Enkhuizen te blijven, maar gaan uiteindelijk toch naar huis. Daar kunnen we nog heel even in de zon zitten die toch nog te voorschijn is gekomen. Een mooie afsluiting van drie weken vakantie.
We slapen uit tot 10:00. Tamelijk uniek voor ons. Na koffie en douche varen we uit en gaan voor Volendam voor anker. Daar brunchen we op ons gemak en zitten we de onverwachts opkomende regen uit. Dat was niet gepland! Zon zou er zijn 😡. Na een uurtje is het droog en varen we naar Muiden. Gisteren hebben we nog speciaal de vlag gewassen. Die heeft al twee weken een innige relatie met de buitenboordmotor die achter op de boot hangt en zit daardoor volledig onder het smeer. In de thuis haven van de Groene Draeck moet je toch een beetje fatsoenlijke vlag hebben 🙃🇪🇬👑. Echt schoon is de vlag niet geworden, maar het kan er net mee door.
In Muiden is het lekker zitten aan de kade bij de sluis en later bij het clubgebouw. Het is niet meer zo warm, maar in de zon is het prima te doen.
In de ochtend halen we eerst de genua naar beneden. In het achterlijk zit een scheur en die moet geplakt worden. In het najaar kan het zeil wel naar de zeilmaker om helemaal nagekeken te worden, maar in principe moet dit voldoen. De zeilmaker zet er ook geen naald meer in. Dit soort reparaties worden vrijwel altijd geplakt. Daarna vertrekken we richting Volendam.
Bij de sluis is het druk. Dat zijn we niet meer gewend. Het afmeren gaat niet door iedereen even efficiënt waardoor er nog minder boten in de sluis passen. Typisch effect van wat meer wind i.c.m. vakantiegangers 😉. Volgens ons kunnen we er best nog bij, maar de sluiswachter denkt er anders over en zet de lichten op rood. Prima, nemen we de volgende schutting. We zijn immers op vakantie. Geen haast.
In Volendam gaan we de dijk op en borrelen wat bij cafe De Dijk. Daarna boodschappen doen en kijken we “London has fallen” op de iPad.
Om 16:00 zijn we weer aan boord. Als we de stad in lopen blijkt er “lekker aan de dijk & theater op het water” te zijn. Van het theater is weinig te zien afgezien van een paar dames die yoga op een sup (een soort surfplank) doen, maar de dijk is vol met eettentjes en vooral veel mensen. We borrelen gezellig met vrienden van de zeilvereniging EWVA uit Enkhuizen en besluiten daarna om te eten bij de Mastenbar in de haven.
Eigenlijk waren we van plan naar Muiden te varen. Het weerbericht voor vandaag en morgen is echter niet echt gezellig 🌧🌧🌬🌬. We besluiten dat het handiger is om naar Enkhuizen te varen, een dagje thuis te blijven, de was te doen en dan weer voor een paar dagen te vertrekken.
Bij de jachthaven zijn ze niet blij als we bellen dat we vandaag willen aankomen (“een dag eerder bellen zou prettig zijn”). De haven is afgeladen met passanten, maar ze gaan het regelen. Dik ingepakt vertrekken we, om binnen een half uur alles weer uit te hebben. Er valt af en toe een spat regen, maar verder is het heerlijk zeilweer. Zoals zo vaak wordt het weerbericht veel te negatief gebracht.
Om zes uur meren we af in de box. Om half zeven zitten we thuis in de tuin in de zon 😎😎.
Om 08:45 varen we door de pieren bij IJmuiden. Uiteindelijk was het een mooie nacht om te varen, al was het gerol door de golven van achteren wel wat minder. Onze strategie om twee tijen stroom mee te hebben en een tegen heeft top uitgepakt. De 130 nm hebben we in circa 22 uur gevaren, bijna 6 kn gemiddeld. Dat is snel. Terwijl wij vanuit zee komen stroomt de jachthaven ook leeg. Niet richting zee, maar net als wij naar de sluis.
We varen door naar de Amsterdam Marina. Een nieuwe haven met goede voorzieningen. Daar lunchen we lekker bij Loetje aan het IJ. We deinsen nog steeds na op onze stoelen van het langdurig rollen op zee. Daarna doen we boodschappen bij de Hema om de hoek, een pilot store met een goede en uitgebreide foodafdeling. Komt goed van pas.
De Marina heeft prima badkamers en twee daarvan hebben een bad met een grote glazen wand die je met een druk op de knop kunt verduisteren. Zo kun je op je gemak in bad stappen om daarna het raam weer doorzichtig te maken. ’s Avonds hadden we gepland om met een fles bubbels in bad te gaan. Helaas waren we niet de enigen met dat idee. We konden op afstand al zien dat ze bezet waren (je neemt natuurlijk de tijd in zo’n bad) en er stonden meerdere stellen op de gang te wachten. Kansloos dus 😁. Ach, lekker in de kajuit met de kachel aan is ook gezellig!
Vandaag gaan we over naar Nederland. Eerst scoren we allebei nog een extra fleecetrui bij de lokale watersportwinkel en om 10:30 vertrekken we. Op de rivier hebben we dan nog even stroom tegen, maar daarna op zee mee. Het is circa 120 nm van Harwich naar IJmuiden. Als we het goed uitgekiend hebben dan hebben we twee tijen mee en een tegen. Dat is optimaal voor deze route.
Zodra we de rivier af zijn en de vaargeul over hebben gestoken zetten we de spinnaker. De volgende uren scheuren we met gemiddeld 8 kn (inclusief stroom) richting Nederland. Dan gaat het fout. De wind die eigenlijk al continu op het randje voor de spi was draait ver naar voren, de spinnaker slaat naar achteren… Wat je dan doet is met de wind mee draaien (afvallen), maar terwijl we draaien keert de wind volledig de andere kant op. Een moment later zit de spi in het midden meerdere keren om de voorstag gedraaid. Boven en onderin vangt hij echter nog gewoon wind waardoor daar twee grote ballonnen gevormd worden. We gaan voor de wind varen en proberen hem los te krijgen. Dat wil maar niet lukken. In de hectiek loopt Rob op het voordek tegen de spinnaker boom op. Gat in zijn hoofd, tand door zijn tong. Auw!
Eerst maar rust aan boord creëren. We halen de spinnakerboom weg en proberen een oplossing te bedenken. Zo doorvaren is geen optie, terugvaren ook niet. Hij moet naar beneden. Ondertussen verschijnen de eerste scheuren in de spi. Doordat de spi om de voorstag zit wil de rolfok niet uitrollen. Uiteindelijk lukt het om handmatig de spi één slag om de voorstag te slaan. Daarna wil de rolfok ook weer wat draaien en ineens is de spi los. Nu is echter de val om de voorstag gedraaid waardoor het zeil niet kan zakken. De kapotte spi klappert als een gek en trekt regelmatig de boot half om. Het zeil is grotendeels van onderen naar boven doorgescheurd, wat het hanteren ervan niet makkelijker maakt. Uiteindelijk lukt het toch om het zeil te laten zakken. Pfff. Weer een verhaal te vertellen. Ondertussen zijn we een uur verder en een fors stuk van koers, maar we hebben de boel weer onder controle en zeilen weer!
Om 6 uur beginnen we met de nachtwacht. We hebben onze thermokleding, fleece broeken en truien aan en daarover heen onze zeilkleding. Dan rollen we de fok in en met twee riffen in het grootzeil zijn we klaar voor de nacht. Ondertussen waait het dik 5 beaufort, is het al bijna donker door de zware bewolking en begint het ook wat te regenen. Ondanks de beperkte zeilvoering varen we nog steeds ruim 6kn gemiddeld door het water. Het lijkt erop dat we in recordtijd thuis gaan komen.
Bij het afrekenen bij de haven/sluiswachter wordt het verhaal rond het sms’je iets duidelijker. Derick is een goede vriend van de sluiswachter en hij vaart op dit moment in de buurt van Enkhuizen. We vermoeden dat een van jullie lezers hem gesproken heeft en dat op basis van onze AIS locatie (onderweg naar Heybridge) het sms’je is verstuurd. Wat is de wereld toch klein. Tnx 👍!
Omstanders helpen de sluis te openen
We varen vandaag terug naar de Orwell waar we diesel willen tanken, water bijvullen en eventueel boodschappen doen. Morgen willen we weer oversteken naar Nederland. De komende dagen staat er op de Noordzee langdurig dik 6bft en als het even kan willen we dat vermijden. De boot kan het prima hebben, maar een vlak zeetje, 22 graden, zon en champagne op het achterdek klinkt gewoon aantrekkelijker 😉.
Het leuke van varen in de vakantie is dat je met een kleine boot toch de snelste kan zijn. Niet alle varende gezinnetjes zetten de spi erop, maar zodra wij de haven uit zijn maakt Corry de spi klaar en weg zijn we. De volgende drie uur blijft de spi erop en varen we iedereen eruit 😎.
Het is wel erg vlagerig waardoor we het ene moment trimmen op de millimeter om voldoende vaart te houden (> 3kn) en het andere moment door het water gesleurd worden (>7kn). Daarbij wordt door menig Engelsman de wenkbrauwen gefronst over wat die Nederlandse boot in hun wedstrijd doet. Sorry, we doen niet mee. Gewoon op vakantie 🙃.
Wedstrijden varen lijkt wel de nationale sport hier. De hele rivier af klinkt er om de minuut wel weer een of andere andere toeter voor het starten van een wedstrijd dan wel het aftoeteren van een schip. Hoezo, rustige zondagochtend 😀. De banen gaan gewoon dwars door de velden met mooringen, het maakt allemaal niet uit. Van jong tot oud. 5ft tot 50ft, er vaart van alles. Mooi om te zien.
Als we te hoog moeten varen voor de spi, gaat hij eraf. De wind lijkt ook wat af te nemen en we zetten de motor aan. We moeten ruim 34 nm varen, dus snelheid houden is van belang willen we niet het volgende tij tegen krijgen. Na een half uurtje kan de motor weer uit. We houden aan de wind een mooie snelheid van 7kn over de grond.
Als we de Orwell op varen, scheuren de reddingsboten overal om ons heen. Gelukkig geen problemen, gewoon open dag bij het reddingsstation. We meren af bij de Suffolk Yacht Harbour schuin tegenover Pin Mill. ’s Avonds eten we in de yachtclub die gevestigd is in een oud lichtschip dat in de haven ligt. Het is een vergelijkbaar schip als de beide lichtschepen aan het begin van de Orwell. Eenvoudig maar lekker eten en vooral gezellig!
We vertrekken om 08:00. Over twee uur is het hoog water bij Heybridge Basin en de sluis daar wordt alleen tussen 1 uur voor en 1 uur na hoog water bediend. Onderweg is het opletten want ondanks het hoge water is de rivier slechts op een smalle strook te bevaren. Naast ons snijdt een bootje ruimhartig af, maar na 10 minuten zien we ze vastliggen. Het water stijgt nog, dus hoe dan ook komen ze nog wel los. Een kwartier later zien we ze weer varen. Nu in rechte lijn achter ons aan.
River Blackwater
Aangekomen bij Heybridge Basin zien we de sluis open staan, maar het licht staat op rood. Onduidelijk is ook hoe we bij de sluis moeten komen. Er zou een boei moeten liggen die het pad naar de sluis aangeeft. Wij zien hem echter niet. Als we de sluiswachter oproepen vraagt hij of we gereserveerd hebben. Eh, nee. “You should in this time of the year! But anyway… you’re lucky. There is some room over”. Als we in de sluis liggen vraagt de sluiswachter waar we Derick van kennen. Wij weten van niets. Hij laat dan een sms zien van een uur geleden waarin wordt aangekondigd dat het Nederlandse zeilschip Goya waarschijnlijk straks ook de sluis nog in wil. Wellicht heeft het geholpen om alsnog binnen te komen. Wie het is? Geen idee. In ieder geval… we zijn binnen en mogen blijven 😅🙃😎
Volgens de sluiswachter moeten we om bij de sluis te komen precies omdraaien (we liggen net met de kont naar de sluis) en de staken voor de sluis west houden. Zo gezegd zo gedaan. Even later schalt dringend uit de marifoon “starboard, starboard!!” Hm… Niet west houden, maar west varen van. Enfin, even later liggen we in de sluis naast de Helios, ook een Nederlands schip. Zij waren gisteren al aangekomen, maar net te laat voor de sluis en moesten weer een fors stuk terug de rivier op om te ankeren. In de haven leggen we later langszij van de Helios aan. We zijn de enige twee Nederlandse schepen.
Sluis in Heybridge Basin met de pub erachter
Bij het uitvaren in Bradwell werd ons al verteld dat Heybridge mooi was en dat klopt. De sluis wordt handbediend, zoals ongetwijfeld al honderden jaren wordt gedaan. Er zijn twee authentieke pubs en veel oude huisjes aan de kade.
Na het aanleggen drinken we koffie aan boord van de Helios die hier ook voor de eerste keer zijn ondanks dat ze al jaren in Oost-Engeland komen. Daarna besluiten we naar Maldon te lopen. Het water waar we nu liggen is zoet en eigenlijk is het niets meer dan een lange ondiepe sloot. Alleen direct bij de sluis is het breder (30 meter) en diep genoeg voor ons. De rest van de sloot is hooguit 8 meter breed en hooguit een meter diep. Er loopt een soort jaagpad langs richting Heybridge. Daarvandaan kun je naar Maldon. Het is een uurtje lopen en het laatste stuk is door de stad en een drukke weg. Wat een herrie. Dat zijn we niet meer gewend. Maldon is leuk. We lunchen bij een pub en lopen via de winkelstraat weer terug.
Droogvallende kade in Maldon
Halverwege is een grote Tesco waar we boodschappen doen (vanuit Heybridge Basin kun je er ook met de bijboot heen varen en aanleggen. Heeft de bemanning van de Helios wel gedaan). We willen eigenlijk het laatste stuk met de bus. Volgens het busschema moeten we bus 95 hebben van 15:03. We wachten tot 15:20, maar geen bus 95. Op het digitale scherm staat tot 15:15 keurig dat de bus ook echt komt om dan ineens het bestaan van de bus te ontkennen. Wat er ook nog op het scherm staat: Geen bus 95. Grr! 40 minuten wandelen later zijn we weer aan boord.
We wilden eigenlijk hier in de pub gaan eten, maar de lunch van vanmiddag lag nog wat zwaar op de maag, dus we zijn lekker aan boord gebleven.
Om 10:00 vertrekken we. We liggen aan lager wal en voor ons ligt een grote motor catamaran. Met een spring op de wal proberen we weg te komen, maar een beetje hulp van de havendienst die langs vaart maakt het wat makkelijker. We hebben op de Colne stroom mee en met alleen de fok op maken we 6-7 kn. Het is alleen van korte duur, daarna moeten we met stroom en wind tegen de rivier Blackwater op. Dat doen we op de motor. Door de ondieptes aan te houden en de binnenbochten van de rivier proberen we de invloed van de stroom zo beperkt mogelijk te houden. We kunnen een knoop of 4 aanhouden. We moeten ongeveer 7 mijl, dus 2 uur varen (n.b. 1 knoop (kn) = 1 nautische mijl (nm) per uur, ofwel 1.85 km per uur).
We gaan vandaag naar de Bradwell Marine. We hebben behoefte aan stroom, water en een warme douche. Met een beetje geluk is er ook wifi.
De ingang is goed aangegeven en is net naast de waterinlaat van de naast gelegen kerncentrale. Het kanaal naar de haven is ondiep en we komen met laag water aan, dus het wordt goed opletten. Waar in het begin van het kanaal alles heel duidelijk is, houdt de betonning echter ineens op een halve mijl voor de haven, waar het dan ook meteen vol ligt met boten aan moorings. Na 3 keer vastlopen vinden we dan toch een weg door de wirwar aan boten en even later liggen we lekker in een box. Stroom aangesloten, lege watertank afgevuld en wandelschoenen aan.
We wandelen via Bradwell waterside naar Bradwell at sea. Het dorpje is eigenlijk bekend om de kapel St. Peters, naar wat verluidt de oudste kerk van Engeland is. We hebben hem al vanaf het water gezien en het is eigenlijk niet meer dan een oude schuur, dus we laten dat aan ons voorbij gaan.
Het dorpje ademt welhaast een middeleeuwse sfeer uit. Het is dan ook een aanrader om er heen te wandelen. Loop alleen niet te snel, want voor je het weet ben je er al voorbij. Meer dan een kerk en twee straten is het niet. Wel konden we er boodschappen doen in de kleinste supermarkt die we tot op heden hebben gezien 🙃.
Terug in de haven lekker gedoucht, de boot gesopt en lekker uitgezeten. De wifi was prima, meteen 3 films gedownload op de iPad waarvan er s’avonds één gekeken. Kwam goed uit, het was wat fris. Zelfs binnen nog even de kachel aangehad.
Vandaag het stadje bekeken. Dit keer niet met de bijboot, maar met de watertaxi naar de kant. Oproepen op kanaal 68 en een pond per persoon per overtocht. Prima te doen. Brighlingsea is een aardig stadje. De hoofdstraat is het belangrijkst en daar zijn ook de winkels te vinden. Er zijn twee supermarkten, wat al een luxe op zich is. Een Tesco Express en een Spar.
Het leukst aan Brightlingsea is wel de haven. Het heeft een zeer actieve jachtclub en de hele dag door wordt er gezeild in allerhande bootjes. In de ochtend om 10:00 gaat de eerste toeter van een (semi)wedstrijd al en dat gaat door tot een uur of acht in de avond. De kleinere boten zoals Lasers enz. staan rechtop achter elkaar op een pier en de wat grotere boten worden geparkeerd achter de jachtclub op een terrein. De hele dag door rijden tractors af en aan om boten in of uit het water te rijden. Direct vanaf de trailer wordt het zeil gehesen en varen maar.
Er is een steiger waar de watertaxi aanlegt en waarbij onze bijboot. Maar eigenlijk zou er een tweede steiger moeten zijn, want deze is vrijwel onbegaanbaar doordat de steiger volledig in beslag wordt genomen door kinderen met ouders of grootouders die met emmertjes en zakjes met vlees krabbetjes aan het vangen zijn. Stap je niet op een kind, dan wel op een loslopende krab 🙃. Het is een drukte van belang van s’ochtends vroeg tot s’avonds laat. Wel grappig, maar bijzonder onhandig als je er met de boodschappen langs wil 😁😁😎
Nadeel is dat er geen water en geen stroom is. Onze watertank (50l) en lichtaccu (105ah) zijn niet echt ingesteld op dagen lang zonder voorzieningen. Met name accu loopt op zijn eind en laden via de motor is niet echt een idee. We zitten binnen vanwege de eerste regen van de vakantie en de motor aan is dan geen pretje. Vanwege de regen is een uurtje varen ook niet aantrekkelijk. Daarnaast is het druk en zijn er maar beperkte bezoekersplekken, dus dan moet je nog maar zien waar je dan weer kan aanleggen als je terug komt. We doen dus maar zuinig aan met stroom en zoeken morgen een haven waar we drinkwater kunnen tanken.
Om 06:00 staan we op. We moeten rond hoogwater over de drempel, rond 07:30 vertrekken we. De peilschaal geeft 6 ft aan, wij steken 5,5 en kunnen er zonder problemen overheen. En staat een dikke 4 en direct over de drempel zetten we de genua. Stroom mee maken we lekker vaart.
Nu we de route kennen is uitvaren aanzienlijk makkelijker. De rijen met boten aan moorings geven het diepe deel aan. Het is wel krap (20 meter inclusief afgemeerde boten) en met name in de bochten is het wat onduidelijk en is het gokken. Maar goed, er liggen hier geen rotsen en het stormt niet, dus wat kan er gebeuren (nou, 6 uur vastliggen tot het weer hoog water is… 😁).
We varen naar Brightlingsea waar we om 10:00 voor anker gaan. Eerst maar eens ontbijten. We maken schoon schip, slapen nog een uurtje of twee en vertrekken dan naar de haven. Bij Brightlingsea kun je alleen afmeren aan drijvende steigers zonder verdere voorzieningen. Naar de kant ga je met je bijboot of de watertaxi.
In de beperkte haven is het een gezellige drukte van belang. Er worden wedstrijden gehouden met allerlei kleine boten. Ze zwermen om ons heen (zeker 40 tot 50 bootjes), rib’s scheuren voor en achter ons langs en tussendoor varen ook de watertaxi en diverse kleine veerpontjes.
Het stroomt flink als we afmeren, maar het gaat verder zonder problemen. De man achter ons vertrekt net (solo) met zijn Benetau 34 en heeft de havendienst gebeld om hem van de kade vrij te trekken. Op zich een goed idee, maar wellicht zou het handiger geweest zijn als hij zelf ook zijn motor bij had gezet. Terwijl de havendienst en wij (toevallige passanten) met man en macht bezig zijn om hem vrij van de kade te maken staat hij maar achter zijn roer en doet niets. Ook geen gas geven… Pas in veilig water komt hij in actie en vaart weg. Toch benieuwd hoe die eerder heeft aangelegd.
Met de bijboot scheuren we later naar de kant, verkennen de omgeving en de eerste uitgebreide watersportwinkel, betalen bij de Marina Office (£ 15 p/d) en raken toch weer verzeild in de lokale pub. Verbazingwekkend hoe alle wegen in Engeland uiteindelijk weer leiden naar een pub. Morgen gaan we het stadje verkennen, vandaag vroeg naar bed.
Zo mooi als de zonsondergang gisteren was, zo mooi is eveneens de zonsopgang. Het is doodstil en we liggen ver van alle andere boten. Afgezien van de zeehond die hier dit stukje kreek onveilig maakt en ons sinds gistermiddag al in de gaten houdt is er helemaal niemand. Heerlijke stilte.
Onze trouwe zeehond 😉
Na een uitgebreid ontbijt wachten we op voldoende water om weg te kunnen varen. Evengoed nog een keer vastgelopen, maar dat hoort erbij hier in de modderige kreken. Met een stevige 4 bft varen we naar de River Blackwater. We moeten met hoog water aankomen want we willen naar de marina van Tollesbury en die heeft een drempel. De ingang wijst zich redelijk vanzelf al zou het zonder plotter toch wel even zoeken zijn geweest. Blij dat de kaarten up to date zijn.
Het is een wonderbaarlijk zooitje oude rommel, zichtbare wrakken, uitgewoonde boten en werven en dat alles in zo genoemde wetlands. Schilderachtiger kan het niet en je weet niet waar je kijken moet. Zo veel als er is.
Delen van de haven en weg lopen met een beetje hoog water duidelijk onder water. Later zien we dat er een aparte weg achterom is als de hoofdweg niet meer begaanbaar is.
Middels een heel summier kaartje van de havenmeester verkennen we het dorp. Niet dat het echt nodig is, want zoals zo vaak is alles gelegen aan High Street en/of Church Street.
Eerst doen we boodschappen en daarna door naar de pub 🙃. Altijd gezellig en natuurlijk de lokale “bitter” proeven.
De pub
Ervaring leert dan we met een vaarvakantie 2x per week aan boord eten en de rest buiten de deur. Deze vakantie is toch anders. Anderhalve week onderweg en we hebben pas 1x in een restaurant gegeten (lunch in de pub in Ipswich niet meegerekend). Vandaag wordt de tweede keer. We eten in de jachtclub. Lekker eten (veel te veel!) en het kost bijna niet. Een voorgerecht, twee grote hoofdgerechten en een fles bubbels voor £50,- Daar heb je in Nederland net de bubbels voor 😎.
In de ochtend worden we gewekt door de eigenaar van de box waarin we liggen. Normaal gesproken, hoewel toegewezen door de haven, zouden we uiteraard meteen verkassen, maar zonder motor is dat toch wat lastig. Nadat we gemeld hebben dat de monteur waarschijnlijk vanochtend e.e.a. repareert besluit hij te wachten. Mocht rond het middaguur het niet opgelost zijn dan gaat hij naar huis om aan het einde van de week zijn boot in de box te leggen. Volgens hem wist de havenmeester dat hij vandaag terugkwam en dat neemt hij hem kwalijk. We begrijpen zijn irritatie, maar we kunnen er verder weinig aan doen.
De monteur meldt zich om 10:30. De nieuwe “core plugs” zitten er in een mum van tijd in (na eerst de andere -er zijn er twee- nog even uitgeboord te hebben). Als de motor getest kan worden start hij niet… Wat nu weer. De monteur heeft een vermoeden en haalt de startmotor los. Door het water van de afgelopen dagen is een as in de startmotor licht geroest en kan daardoor niet juist aangrijpen. Een half uur later heeft ook deze een servicebeurt gehad en werkt alles weer naar behoren. We verlaten meteen de box om plaats te maken voor de eigenaar. Om 12:30 varen we weer uit.
De haven verlaat je middels een sluis en het water buiten staat ruim twee meter lager. De sluitwachter opent gewoon deels de sluis waardoor we met een noodvaart dalen. Hooguit 2 minuten na het sluiten van de sluis (bij invaren) varen we al weer uit.
Op het fokje varen we rustig naar de Walton Backwater. In Hamford Water ankeren we. Weliswaar vlak nabij een gebied dat volgens de kaart droog valt (waar niet hier), maar we vertrouwen erop dat de stroom ons van de ondiepte houdt.
Stilleven in Walton Backwaters
Het is een schilderachtig gebied. Met de bijboot verkennen we de omgeving. Gelukkig zijn we eerst stroomopwaarts gegaan want halverwege komen we er achter dat we de benzine zijn vergeten bij te vullen. Het is nog even peddelen als een gek om het water over te steken om bij de Goya te komen. Tegen de stroom in (zeker al 2 tot 3 knopen) en met de pittige tegenwind (4 bft) hadden we het zeker niet gered. Enfin, benzine erbij en weer op pad.
In de avond zakt de wind en hebben we een prachtige zonsondergang.
Houden we het “nat”?
Ondertussen komt de kant steeds dichterbij. Uiteindelijk liggen we nog maar 4 meter van de drooggevallen bedding af. Het is hier evengoed 3,2 meter diep als het eb is. Goed te doen voor de nacht. Tot laat in het donker is het een gekwetter en gekweel van duizenden vogels.
Tja, wat moet je dan als je ligt te wachten op reparatie van je motor? Dan maar de boot gepoetst (was ontzettend nodig, dus ook wel weer oké), de broodnodige kleine reparaties gedaan, de was gedaan en alle nieuwe buren op hun merites beoordeeld. Enfin, tijd om de deur uit de gaan. Vandaag een wandeling langs de Stour en Shotley gate. Best een leuke wandeling. Een behoorlijk stuk beneden langs de rivier en terug bovenlangs waarbij je je in een bos waant in plaats van een dunne groenstrook langs de rivier. Uiteraard eindigt dit alles weer bij de lokale pub 🙃. Hoe kan het ook anders. Hier geproefd van de lokale bitter St Peters en daarna bij een stalletje naast de pub inkopen gedaan. Wortels voor bij de borrel, een fles Ginger (nee, geen alcohol) om eens te proberen en verse eieren. Na de boel aan boord gebracht te hebben even uithangen bij de Wreckhouse pub. Daarna lekker aan boord en roerbakgroenten met noedels gemaakt. Tijd dat de motor het weer doet. Het is hier niet slecht, maar wel tijd om weer te gaan ⛵️😎.
De jachthaven ligt bij Shotley Gate, maar daar is geen supermarkt. Daarom besluiten we vandaag naar Shotley te lopen. Daar zou er wel een zijn en het zou ongeveer een half uurtje lopen zijn. Schijnbaar wordt hier niet veel gelopen want het wandelpad naar Shotley is vrijwel overwoekerd. Ook het half uurtje lopen blijkt wat krap geschat te zijn. We doen er bijna een uur over. Aangekomen bij de “supermarkt” vinden we een buurtsuper waar het assortiment nog beperkter is dan die van een gemiddeld Nederlands benzinestation. Meer dan een hoop drank, chips en wat blikvoer is er niet te vinden. Gelukkig stopt de bus er voor. We besluiten maar naar Ipswich te gaan.
Een kwartiertje later zijn we onderweg. De bustocht lijkt meer op een achtervolging uit een flinke actiefilm dan een idyllisch tochtje over het engelse platteland. De weg is nauwelijks breder dan de bus, met veelal hoog opgetrokken hagen, scherpe bochten en de wegen bestaan uit grind of verharde klei. Ondertussen komt het gaspedaal niet van de grond los… hooguit om op het laatste moment te remmen als de een of andere onverlaat het lef heeft om als tegenligger op te treden. Die moet vervolgens dan ook in hoog tempo achteruit om snel van de weg te gaan, want bij de chauffeur is daar weinig compassie voor. Zo scheuren we door het glooiende landschap. Nog nooit zoveel fun in een bus gehad 🚌💨💨
In Ipswich stoppen we op de The Old Cattle Market, direct voor de deur bij de Sainsbury’s, waar we van de week ook boodschappen hebben gedaan. Goed uitgeruste winkel en snelle kassa’s. Dat laatste was ook wel nodig want na eerst een lunch met cider bij pub The Plough is het rennen om nog snel boodschappen te doen en op tijd terug te zijn voor de bus. Afgeladen nemen we plaats in de bus. Deze neemt echter een andere route en is lang niet zo grappig als de heenreis. Sterker nog, deze bus zou helemaal tot aan de jachthaven moeten rijden, maar om onduidelijke reden keert hij bij de voorlaatste stop. Grrr! Alsnog het laatste einde gelopen met 5 tassen aan boodschappen. Zo komen we in ieder geval aan onze beweging toe. 😎
Voordat de monteur komt hebben we alles al vrijgemaakt en kan hij meteen aan de slag. Een minuut later is de “core plug” los en hij is duidelijk doorgeroest. Helaas heeft hij geen passende, maar hij belooft op zoek te gaan naar een andere. Dat kan nog lastig worden want onze motor is geen gebruikelijke. Een Renault Couach Marine uit 1984 en sinds dat jaar worden ze ook niet meer geleverd. Onderdelen zijn daarom lastig te vinden. Zelf mail ik ook even met een bedrijf in Frankrijk dat gereviseerde onderdelen voor deze motor levert. Als ik later de manager van de monteur spreek blijken ze al vervangende plugs gevonden te hebben bij een bedrijf in de buurt. Installeren wordt pas maandag, want dan komen ze binnen.
Wij besluiten van de nood een deugd te maken en de dag te besteden aan boodschappen doen en de was. Met een pontje gaan we naar Harwich (3 pond per persoon per overtocht) en lopen van de haven naar het centrum. Borden geven aan dat het ruim een half uur lopen is, maar na een kwartiertje zijn we er al. Schijnbaar wandelen de Engelsen niet zo hard als de Hollanders. Het stadje en ook het havendeel stelt ondanks de veel belovende borden overal weinig voor. Geen aanrader voor als je bezienswaardigheden zoekt. Wel handig voor de boodschappen. Eigenlijk is het dan wel zo handig om met je eigen boot aan te leggen aan de gratis steigers. Scheelt weer 12 pond… Voor ons nu geen optie zonder motor. Dat wordt een volgende keer. Om 15:00 zijn we weer aan boord. Terwijl Corry de was doet ga ik met naald en garen aan de slag om de hoes over de buitenboordmotor van de bijboot te verkleinen, want die is veel te groot ondanks dat we de kleinste maat hebben besteld. Verder is het uitzitten, maar dat is geen straf in de vakantie.
Als we wakker worden, liggen we opnieuw schuin, maar rond het ontbijt drijven we weer. Rond 11:00 verkassen we en lopen we net niet vast bij het uitvaren. Eenmaal in de vaargeul gaat het weer prima. Als we de lenspomp aanzetten (gisteren hebben we tot twee keer toe fors water eruit gepompt) blijkt er al weer fors water te staan. Als we het motorluik optrekken zien we het koelwater boven bij de motor eruit spuiten. Hmm.. Niet helemaal zoals het hoort 😜😡.
In eerste instantie besluiten we door te varen en af en toe de lenspomp aan te zetten, maar na 30 minuten gaan we toch voor anker om te kijken of we het provisorisch met sikaflex kunnen dichten. Na anderhalf uur drogen starten we de motor om direct te zien dat het niet geholpen heeft. We varen nog een uur door naar Harwich marina waar we een monteur er naar laten kijken. Een zo genoemde “core plug” is doorgeroest. Ons onbekend wat het is, maar google vertelt ons dat het een plug is waarachter eventueel zand in de motor zich verzamelt. Eens in de zoveel tijd moet je die vervangen en tegelijkertijd het zand weg halen. Doe je dat niet dan roesten ze vanzelf door 😱🙃.
De monteur weet niet of hij een vergelijkbare plug heeft liggen. In de morgen komt hij terug. Heeft hij geen passende dan moet hij gaan bellen en bestellen, maar dan wordt het wel na het weekend. Het is niet anders.
We liggen in een box, maar tegenover ons hebben we een steiger en daar liggen acht Nederlandse boten aan die we ook hebben gezien in de sluis bij IJmuiden. De volgende ochtend hoort Corry van hen dat ze van een zeilvereniging uit Rotterdam zijn en ieder jaar gezamenlijk op vakantie/tocht gaan. Vanuit Rotterdam zijn ze naar IJmuiden gegaan en daarna naar Lowestoft. Toen naar hier. Vandaag gaan ze naar Ipswich, waar wij eergisteren waren.
In de namiddag proberen we nog een paar “bitter’s” aan de tap bij de Shipwreck pub en gaan lekker op tijd naar bed. Om 08:15 morgenochtend komt de monteur.
Tocht: 8 nm
Totaal: 208
Om 06:00 kan ik niet meer slapen. Na twee koppen koffie motorruimte weer vrij gemaakt en (hopelijk) de waterlekkage op de motor provisorisch met sikaflex dichtgemaakt. In Nederland moeten we de motor maar na laten kijken en alle pakkingen laten vervangen. Als we dat hier moeten laten doen kost dat dagen vakantie en kost het ook de hoofdprijs.
In de haven tanken we rode diesel en vertrekken richting Mistley. We wilden eigenlijk vandaag naar River Deben, maar er staat een stevige 4 tot 5 recht op de ingang van de rivier. Aangezien het een lastige invaart is met veel verschuivende grindbanken wordt dat door iedereen afgeraden. We kunnen een stuk op de Orwell zeilen en de rest motoren we. Aangekomen in Mistley hebben we een boot voor ons. We hopen dat ze doorzeilen, want de werf waar we willen aanleggen heeft heel beperkte ruimte voor passanten en er is verder niets om aan te meren. Je kunt alleen droogvallen in de rivier. Met onze diepe kiel geen aanrader. Gelukkig varen ze door.
Geholpen door de eigenaar en andere aanwezigen leggen we aan aan een kleine drijvende stijger. Op de vraag of we met onze 1.60 diep hier uit de voeten kunnen heeft hij maar 1 antwoord: geen idee. Hij heeft nog een andere plek, maar die is tricky met de stroming en bovendien moet daar gekeerd worden op een plaats waar het slecht 1 tot 2 meter breder is dan onze boot. Op de vraag of het daar zoveel beter is komt het antwoord “Nee dat niet, maar dan heb je wel een mogelijkheid om te kiezen.” We blijven maar liggen… 😁
We leggen alle spullen aan bakboord en zetten ook de spinakerval vast aan de steiger zodat deze ons naar bakboord trekt. De buurman verwacht niet dat we diep in de modder wegzakken. Uiteindelijk zakken we een meter in de modder, net tot aan de schoef en daarna zakken we keurig scheef.
Ruim een meter in de modder. Uiteindelijk zal het helemaal droog vallen.
De werf ligt vol met oude bootjes (wij zijn de enige passant) waaraan geklust wordt door veelal ook oude mannetjes. Als we op zoek gaan naar de pub, die volgens zeggen circa 10-15 minuten lopen is, komen we bij de uitgang van de werf de “The Anchor Inn” tegen. Aangenomen dat dit het niet kan zijn, lopen we 25 minuten door om vervolgens een volgende pub tegen te komen. Dan blijken we echter al in het volgende dorp (Manningtree) te zijn. Toch te ver doorgelopen 🙃
18e eeuws kerkhof bij Manningtree
Op de terugweg worden we bij de “The Anchor Inn” aangesproken door een stel dat buiten zit. “Any change you would like to buy a beer here?”. “Well maby…” Bij een gehaaste barman kunnen we nog net twee Guinness bestellen. Als we buiten aan de praat raken met Hellen en Mike komt de barman vertellen dat hij gaat sluiten. Met de mededeling “laat de glazen maar op het terras staan” wordt de deur op slot gedraaid en is de pub dicht. Dit tot grote verbazing van de vaste gasten Hellen en Mike. Dat hebben ze nog nooit meegemaakt. Samen met hen blijven we uiteindelijk nog een uur zitten voordat de glazen leeg zijn en ondertussen wisselen we verhalen uit. Ze kennen elkaar pas 3 jaar, maar zijn op elkaar ingespeeld alsof ze hun hele leven (beide in de 70) al samen getrouwd zijn.
Ons uitzicht…
Als we terug komen ligt de boot nog fors scheef, maar een fles rosé later drijft de boel al weer 😎
Vandaag eerst lekker uitgeslapen en daarna de stad in. Eerst nog een wandeling door een stadspark waar vroeger een grote mansion heeft gestaan. Nu staat alleen de serre er nog. Het is weer even wennen dat het heuvelachtig is. Daarna de stad in. Geen bijzonderheden, maar toch leuk om de stad gezien te hebben. Boodschappen gedaan en aan boord.
De serre. Als enige overgebleven van de mansion.
Na de eerste Guinness bedenk ik me dat de dynamo nog vastgezet moet worden. Probleem alleen, de dynamo is niet los. Hm… Er blijkt een kabelaansluiting van de dynamo kapot te zijn. Alles los, gerepareerd en starten om te testen. Hij start wel, maar pruttelt waarschuwend moeizaam. Kabel verkeerd aangesloten? Kabel los, opnieuw starten. Hetzelfde, om dan uit te vallen. Nog een keer proberen, opnieuw pruttel, pruttel, uit. Ik loop alles na. Waterslot ook vol gelopen, dus leeg laten lopen. Voor de zekerheid ontluchten. Dat wil niet. De dieselpomp pompt niets op. Zonder diesel werkt een diesel niet. Filter gecontroleerd, schoon. Handmatig dieselpomp bedienen… werkt nog steeds niet. Uiteindelijk diesel doorgeblazen via de ontluchtingsslang en dan werkt de boel weer. Denk je even snel om 17:00 de dynamo vast te willen zetten… Is het nu al weer 21:00.
De motor blijkt ook wat water te lekken, waardoor er water in de bilge stond. Veel water! Het leeggooien van het waterslot hielp daarbij waarschijnlijk ook niet. Het staat nu tot aan de rand. We zitten net weer en controleren dan toch nog maar even of er niets staat onder de vloerdelen in de kajuit. Tot aan de planken toe vol met water en olie… Grrr! Om 22:00 is alles weer schoon. Eten moeten we nog en dat blijft bij een lichte salade met wat brood erbij. Gelukkig is het fantastisch weer en genieten we toch nog tot 24:00 lekker buiten in de kuip. Gezellig samen met twee emmers vol met water, olie en diesel 😉
